Opinión

O título deste artigo fai referencia a unha regra estrutural no proceso de federalización do proceso autonómico en España iniciado tras a morte do ditador Franco. Un proceso conformado por un modelo de concorrencia múltiple etnoterritorial, agora suxeito a tensións centrípetas de recentralización e centrífugas de separación.

As distintas enquisas que apareceron nas últimas horas no moi distorsionado mundo das audiencias indican que, nin Galicia nin Euskadi, están por labor de ofrecernos sobresaltos o xa cada vez mais próximo 12 de Julio. 

O Gran Sánchez tentou fai unhas de semanas reeditar o Pacto da Moncloa, sen darse conta que nin el é Adolfo Suarez, nin que na oposición había políticos como Felipe González, Santiago Carrillo, Manuel Fraga,o alcalde Tenro Galván,  Miguel Ferreiro de Miñón ou Miguel Roca.

A pesar dos teus esforzos por tentar que nos portemos ben e ensinarnos a ser bos cidadáns aínda os hai que che critican e dubidan do teu sapiencia. E aínda así ti crees en nós. Crees que podemos ser responsables, cívicos, bos… ai, Fernando, que equivocado estás.

Descubrir a tantos e tantos mozos que teñen ilusión por seguir construíndo, a pesar de que o futuro que nos espera non sexa o mellor, é un potencial que non podemos esquecer.

Os que loitamos por todo iso, vivindo unha transición difícil coa espreita dos sabres no alto, cun intento de golpe de estado, cunha reconversión industrial moi dura nos núcleos industriais deste país, estando sempre en garda na defensa, sobre todo do estado democrático e de dereito, pasando unha epidemia como a sida, a gripe abiar, o ébola, agora o covid-19, e chegados a este ano algúns nos queren deixar morrer, porque somos maiores.

Este sábado, o presidente do goberno, Pedro Sánchez volvía comparecer diante dos medios de comunicación para dar explicacións sobre a situación do coronavirus, o confinamento, a situación económica e laboral do país, do papel xogado polas institucións europeas do país.

Así, as mostras de solidariedade -por caso, os balcóns solidarios-, xenerosidade –“voluntarios para o coronavirus”-, compromiso cívico – velaí a maioría do persoal da sanidade pública- e cultura democrática que brotan en todas e cada unha das esferas das sociedades española e galega animan e emocionan.

Alemaña no principio do ano xa estaba a desenvolver test de detección do coronavirus e isto permitiulle no momento necesario facer miles de test a diario á súa cidadanía, mentres que en España non se dispoñía de test suficientes nin para o maltreito sector sanitario que se xoga o pelello cada día, co risco que isto conleva.

Con todo respecto, as alumnas da escola Normal de Ourense” O documento contén 5 parágrafos máis dos que se deduce que o acto de despedida estivo cargado de flores, poesía e música para alegrar a Dona Leonor, que exerceu un maxisterio exemplar.

“O virus non distingue de territorios, nin de ideoloxías nin de cores políticas”, dicía o presidente do goberno, Pedro Sánchez,

Debería ser a sociedade civil galega quen co seu protagonismo reivindicativo termine por inclinar a balanza ao carón ou ao outro. Pero non está nada claro que isto vaia a suceder...

Xa dicimos que unha nai é capaz de calquera cousa por un fillo. No caso de Comín, esta, a pesar da súa idade avanzada, desprazouse ata o lugar onde se atopa o seu fillo -pagaría o viaxe TV3?- para escenificar unha escena de familia dividida.

Tomando como base os datos do censo electoral e o número de deputados provinciais atopámonos con que nas tres comunidades históricas hai un grande nesgo a favor das provincias mais rurais (por caso, Lugo, Ourense, Lleida, Xirona e Alava) e unha brutal diferenza provincial no número de electores por escano.

Os ingleses chaman aos nenos “kids”, que en realidade significa cordeiros.  Así, ninguén no seu san xuízo pensaría ser atacado por un corderito, a non ser que no seu subconsciente tivese a película de Rizo Ibáñez Serrador 'Quen pode matar a un neno?' ou que se non hai máis remedio o atacante non fose outro que un lobo disfrazado.

Sería bo que Anquela, Carmelo do Pozo, Paco Zas ou a quen lle toque facelo, sente no vestiario xunto aos seus raparigos e, citando de novo a Manquiña, reconduza a situación cun sinxelo discurso: “Non estamos aquí para xogar aos xeroglíficos, un supoñer: estamos aquí para aclarar un par de conceptos”.

Onde hai un Alcalde hai unha Casa do concello que, aínda que insuficiente, sempre conta con algún persoal, moitas veces de forma intermitente, o que non concorda co carácter de Administración pública dun Concello.

Debido a inestabilidade política, reflexo da sociedade actual que construímos entre todos, os problemas tenden a resolverse con boas intencións, deixando ao carón os feitos e as políticas socialmente activas.

De celebrarse novas eleccións, as cuartas en catro anos, serán a proba inequívoca dun enorme fracaso político tanto do PSOE como de UP.

Cantas voces son necesarias para que un Goberno escoite ao seu pobo?