Lobos con pel de cordeiro

Desde a orixe dos tempos da vida do home en sociedade, existiron e continúan roldando aos máis débiles, os lobos con pel de cordeiro. No medio rural é común atoparche cun indefenso corderito que xoga a saltos entre outros do seu grupo. Calquera sabe distinguir que estamos ante un pequeno animal absolutamente inofensivo. Do mesmo xeito, os nenos e as nenas, na súa tenra infancia, son comparables a eses corderitos débiles e inquietos. Os ingleses chaman aos nenos “kids”, que en realidade significa cordeiros.  Así, ninguén no seu san xuízo pensaría ser atacado por un corderito, a non ser que no seu subconsciente tivese a película de Rizo Ibáñez Serrador 'Quen pode matar a un neno?' ou que se non hai máis remedio o atacante non fose outro que un lobo disfrazado. E esta forma metafórica tan estendida, segue sendo unha verdade obxectiva ao considerar varios exemplos en diferentes ámbitos. Vaiamos por partes.

Se observemos con coidado ás institucións máis próximas a esta práctica de disfraces, atopámonos de bruzos coas relixións. No Evanxeo de Mateo, Jesús fai unha advertencia: “Gardádevos dos falsos profetas, que veñen a vós con vestidos de ovellas, pero por dentro son lobos rapaces” Mateo 7:15, explicando cun maxistral exemplo que dos espinos non se sacan uvas, nin se recollen higos dos abrojos. Conclúe afirmando que polos seus froitos coñecerémolos, neste caso, aos falsos profetas. Eses son os mesmos en calquera tipo de relixión. Din o que tes que facer, pero eles non o cumpren. Cargan ás persoas que confían neles para exercer a súa autoridade vertical (baixo o medo á excomunión ou ao ostracismo),  e sen o menor pudor, controlan as vidas de toda a comunidade. En moitos casos, estafan a fe dos fieis e crean ateos, cunha facilidade abraiante. Deles falou Ratzinger : “Vénme á mente unha anécdota que se conta á mantenta do secretario de Estado de Pío VII. Dixéranlle: “Napoleón tenta destruír a Igrexa.” Ao que responde o Cardeal: '”Non poderá, nin sequera nós puidemos destruíla”. Por iso, deberiamos preocuparnos máis en decidir por nós mesmos, á luz da interpretación das Sacras Escrituras, en liberdade, que comulgar con rodas de muíño, atendendo a uns costumes que viven arraigas na sociedade.  Pero, podemos ver que non hai relixión que se salve dos lobos disfrazados.  Resulta aínda máis paradoxal naquelas ás que os dirixentes lles chaman pastores. Para aqueles que teñan a tentación de vivir da fraude, existe multitude de pasaxes nos que se denuncian as súas prácticas. Ezequiel 34 é un capítulo demoledor e lémbralles:”...serán castigados por tomar as miñas ovellas como un botín, por deixalas sen pastor a mercé dos animais salvaxes, por nin sequera tratar de  ir buscalas, por ignoralas e por coidarse de si mesmos”.

Nos grupos políticos e sindicais tamén existen exemplos de traizón ao descubrir que existen persoas que esconden as súas garras baixo a pel de cordeiro. En moitas ocasións as siglas de tal ou cal institución se ve afectada polos intereses particulares, case sempre de índole económica. En calquera caso, o mal chamado estado do benestar, fíxonos tan inxenuos como escravos da dimensión metafísica. As necesidades espirituais do home son tan parecidas ás de xeracións pasadas, que aprazamos o tema para máis adiante, sobre todo se nese tempo de espera vivimos ben. Sabemos que un día teremos que deixar todo neste mundo, e é neste punto onde os lobos con pel de cordeiro móvense ás súas anchas. A abundancia materialista logrou entreternos e os espabilados non desaproveitan a súa oportunidade. Recordo que fai moi pouco, un lobo con pel de cordeiro declarou que o que predicara durante anos non era do todo certo. O diñeiro ía asociado ao seu discurso, e pasado o tempo deuse conta que o Evanxeo auténtico,  non transitaba polos seus camiños. O que moitos se preguntan agora é se vai devolver todo o diñeiro que xerou a súa predicación, xa que os cheques cunha cantidade inferior a 1000$ non lle gustaban nada de nada.  Se se vai a quedar con parte ou conta con seguir adiante cun borrón na súa traxectoria, sen restituír nada, segue sendo unha incógnita.

As relixións fracasaron neste mundo e o éxito da Biblia é a sinxeleza do seu discurso. Algunhas ovellas desalentadas vinas disfrazarse de lobos para poder defenderse dalgúns dos seus dirixentes, que exercen o seu despotismo en pleno século XXI. Se polo menos podemos identificar aos verdadeiros lobos, non cabe dúbida que se lles acaba o tempo. O peor sexa cando estes non se dan por aludidos e aplican estes mesmos termos aos seus fieis, argumentando que foron chamados e que son quen ten que controlalo todo. (Salmo 36:1-6).

Se Deus fose un relixioso nominal, Marx tería toda a razón cando dixo que a relixión era o opio do pobo. Con todo resulta moi interesante observar en Jesús uns atributos moi diferentes ao que entendemos por relixión. No seu sermón do Monte (Mateo 6) fai unha chamada ao seu pobo a que deixen de judaizar. O amor é o seu obxectivo e el mesmo, como Pastor, deu a súa vida polas ovellas de todos os pobos, linguas e nacións. Neste ano que  conmemoramos a primeira tradución da Biblia completa ao castelán, o agasallo do amor segue presente para que  podemos aceptalo ou rexeitalo. Non se trata de cambiar ou empezar nunha relixión senón en descubrir unha realidade transcendente desde as nosas limitacións e a pesar de estar rodeados de lobos con pel de cordeiro.