Colau, Iglesias e compañía: os novos activistas do oportunismo

Hai persoas que aínda creen na utopía —algúns o chaman “crer nos peixes de cores”— e loitan polas causas que cren xustas. Fano en beneficio dos demais. Estas accións parécenme  loables; é máis, merécenme  respecto e  admiración. En cambio, hai personaxes que, escudar nas súas accións de defensa dos demais, o que fan é utilizalas para beneficio propio. Iso prodúceme repugnancia. Das desgrazas dos demais, o beneficio debe ser só a satisfacción de axudalos sen esperar nada a cambio, só a utilidade de saber que facemos algo porque queremos, sen “cobro” de ningún tipo.

A realidade vénnos demostrando que aínda hai individuos/as que os valores llos pasan polas partes baixas. Exemplos hai uns cantos; os máis rechamantes, polas súas denuncias cara aos demais, son Podemos e os Comúns de Ada Colau. Podemos, controlado por Pablo Iglesias, con delegación en ocasións na súa muller, Irene Montero, e Ione Belarra —as dúas caras “feministas a intres” e posuidoras de encabezar as candidaturas que fagan falta—. Montero é agora eurodiputada (como non ten visibilidade nin se lle coñece o seu traballo en Bruxelas), xa se postulou para ser cabeza de lista nas próximas xerais, cando as convoque o presidente Sánchez. Por iso leva tempo facendo campaña: ela desde fóra e Belarra desde o Congreso, levando a contraria ao Goberno para marcar perfil propio e deixar en ridículo aos seus excompañeros de Sumar, aos que quere arrebatar a esquerda da esquerda.

Para levantala conta coa inestimable axuda mediática do seu marido e dono do casarío chamado Podemos. Ben colocado nos seus medios de comunicación e coa axuda, en bastantes ocasións, dos socialistas, participa en medios públicos e privados onde non desaproveita a ocasión para facer campaña gratis.

O xenocidio perpetrado por Israel contra o pobo palestino, que sacou ás rúas a millóns de persoas pedindo pór fin á matanza, serviu a algún comenenciudos —caso de Podemos e os Comúns— para sumar ao movemento, maioritariamente formado por xente que se manifestaba de maneira sincera, esperando só que terminase a matanza e entrasen as subministracións de alimentos. Ada Colau aproveitou a ocasión para embarcar na primeira liña da flotilla “como activista”, o mesmo que no seu día fixo contra os desafiuzamentos, coa súa reivindicación pola construción de vivendas “sociais” e, cando chegou á alcaldía, do devandito, nada. É máis, foi a que menos vivendas sociais construíu durante o seu mandato

Colau, tivo presenza  cada día nos medios de comunicación e co seu teatral vídeo gravado no que dicía, cunha interpretación maxistral, “se estades a ver este vídeo…” —o resto xa o coñecen—, é digno dunha actriz de telenovelas. A flotilla e a súa detención servíronlle como trampolín da súa volta á política, esa de a que se retirou, pero á que retorna. Tamén os socialistas cataláns botáronlle unha man con TV3, onde debutou como tertuliana. Ten dous anos para traballar o voto.

Colau ten a xa campaña feita que irá traballando máis nestes dous  anos que quedan para as municipais.Para  disipar as dúbidas, que non a tiñamos, este fin de semana os Comúns porán a votación o seu novo código ético —a que soa?— para modificar o límite de tres mandatos. Xa o cambiaron con anterioridade para que Colau poida ser cabeza de lista en 2027. Non sufran, porque sairá todo que si. Alí estará a exalcaldesa explicando aos seus compañeiros a súa experiencia na flotilla., e o moito que sufriu

En Madrid tampouco perden o tempo Pablo Iglesias, Irene Montero e Ione Belarra, porque Podemos organiza a “Uni de Outono”, o seu foro ideolóxico, onde o tres serán as estrelas principais do mesmo. Aproveitarán o acto para explicar a mobilización por Gaza, o papel xogado polo seu partido e, para que quede claro, falarán dos próximos comicios en Andalucía e Castela e León.

Podemos, que non desaproveita ningunha ocasión, tivo parte activa nas manifestacións, onde se puido ver nalgunhas delas a Montero e Belarra, iso si, protexidas por escoltas. Podemos seguirá aproveitar de Gaza. A súa solidariedade está estreitamente relacionada co beneficio político que poida sacar e necesítao, por desgraza.Podemos non  tivo o mesmo papel de solidariedade co pobo de Ucraína e as barbaridades que está a facer Rusia nese país. A solidariedade á carta é algo ao que nos ten afeitos Podemos. E Venezuela? A mesma postura. Igual coa declaración do que fóra xefe da intelixencia de Venezuela, que dentro duns días terá que realizar en EE.UU., para aclarar o financiamento de Podemos e como se produciu.

Podemos e Comúns, dous exhermanos políticos que terminaron como o rosario da Aurora, pero que utilizan as mesmas estratexias. Ao final, Deus os cría e os intereses sepáranos…Algo miserables si que son..