Podía dar motivos máis que suficientes para que os celadores sexamos categoría sanitaria, pero quero enfocar este artigo desde unha vertente máis próxima e humana, onde o celador desenvolve un traballo diario e silencioso no desenvolvemento das súas funcións diarias.

Damos a man a todo tipo de pacientes, a esas mans que, posiblemente, algún día e durante a pandemia, aplaudíronnos. Un aplauso que quedou insuficiente ao non vernos recoñecidos profesionalmente como categoría sanitaria por parte das administracións públicas. Estamos en contacto directo e diario con pacientes oncolóxicos, nenos, parturientas, psiquiátricos, etc. así como estamos presentes en todo tipo de unidades e servizos repartidos entre atención primaria e hospitalaria.

Desenvolvemos un traballo silencioso, do que só se dan conta as persoas cando estas ingresan nun hospital e, nese momento, faise visible e agradecido. Xunto a estes profesionais, como ao resto de sanitarios, a loxística sumouse para que durante a pandemia, España funcionase nos seus servizos básicos, pero á vez esenciais na dinámica diaria dun país.

Por dar só un dato histórico, a orixe do celador remóntase á antiga Grecia e Roma, onde os escravos asistían no apoio de forma directa aos médicos para asistir a estes na asistencia aos enfermos, sen esquecer o importante papel que desenvolveron estes durante a Primeira e a Segunda Guerra Mundial. As anécdotas de carácter humano que se suceden entre o celador e todo tipo de pacientes darían para escribir un bo libro, onde estreitar a man entre ambos se converte en algo máis que un simple xesto.

Non vou caer no erro de defender aos políticos, porque iso sería non defender aos meus compañeiros, tampouco vou criticar aos primeiros, xa que ao final a realidade termina impor. Tiramos de retórica para lembrar neste caso, que o próximo 5 de novembro, Día do Celador, é para celebrar todos os días do ano, máxime na nosa profesión, que é onde o ser humano vólvese máis vulnerable.

Termino lembrando á 5ª Comisión de Sanidade do Parlamento de Galicia e aproveitando a futura efeméride, que levamos como uns catro anos reclamando a categoría sanitaria para os celadores, que se debateu e aprobou noutras CCAA, por formacións de distinto rumbo ideolóxico, é unha toma de posición do parlamento autonómico, un primeiro paso, nada máis e chámase ter vontade política. Téñena? Adoito escribir contidos doutro tipo, pero o que fai referencia aos celadores, sempre me parece o máis humano de todos.