Política

A polémica ao redor da conversación filtrada nun chat de militares retirados segue provocando novas reaccións, nesta ocasión dun grupo de militares en activo que fixeron público o seu apoio aos responsables da conversación, na que afirmaba que había que “empezar a fusilar a 26 millóns de fillos de puta”. 

Se a memoria non me engana, é a primeira vez que a esquerda abertzale (neste caso BILDU) dálle o voto positivo a unha actuación do goberno español. E non a unha actuación calquera, xa que se trataba, como sinalaba, dos Orzamentos do estado para o ano 2021.

Está fóra de toda dúbida que coa aprobación dos Orzamentos 2021 abriuse en España a porta tanto a un novo ciclo como a un reagrupamento novo dos actores no escenario político español. Os datos que avalan esta afirmación son contundentes.

Os partidos da oposición contra o Goberno de Nicolás Maduro cargan con dureza contra a forza bolivariana, que presume de gañar nas eleccións ao Parlamento de Venezuela, a pesar de que as cifras que ofrece a oposición aseguran que só un 18,3% dos chamados ás urnas  exerceron o seu dereito ao voto. 

Algo que podemos comprobar de novo agora nesta recesión e no seo da propia Unión Europea cando os estados con menor presión fiscal son os que están a soportar un maior peso das débedas públicas á vez que os de maior presión fiscal teñen unha débeda menor.

Un dos argumentos máis demagóxicos utilizados regularmente polas dereitas españolas e galegas,  entusiásticamente apoiados polos seus medios de referencia, é aquel que afirma que con eles no goberno báixanse os impostos mentres que coas esquerdas sóbense.

A ausencia nun primeiro momento do vicepresidente Pablo Iglesias na xestión dos fondos europeos, a pesar da súa posterior rectificación, é só o último dos episodios dun matrimonio entre socialistas e a formación violeta que protagonizou no últimos dez meses máis dunha crise institucional.

Un escenario político que os baróns socialistas, nostálxicos do bipartidismo e a alternancia (PSOE, PP), cos seus comportamentos parecen querer que se ignore. Comportamentos que non os deixan en moi bo lugar como tampouco a súa preferencia por unhas prácticas políticas que teñen máis de conspirativas que de democráticas.

Reformas que alcanzan a asuntos moi relevantes e centrais do réxime do 78 e que van desde a xefatura do estado ata o poder xudicial,  pasando pola definición do propio estado español como un estado plurinacional.

É difícil atopar voces que cuestionen o seu enorme déficit democrático, porque a democracia máis antiga do mundo é hoxe unha democracia moi limitada tal que son as clases máis ricas e poderosas quen marca a axenda política, quen goberna.

Pensaran que a pandemia pasara de longo, cara a outros lugares, e relaxando as medidas volveu a coller a moitos mozos e maiores desprevidos. O incremento de casos positivos é moi preocupante e a economía gime ao ver que non hai marxe para a famosa autorregulación do mercado.

No curto espazo de dúas semanas producíronse en España unha serie de acontecementos relacionados coa corrupción partidaria e a actuación partidista da xustiza que xustifican sobradamente que se cualifique a democracia española como unha democracia deficitaria.

As últimas eleccións autonómicas colocaron ao Bloque Nacionalista Galego (BNG) de líder da oposición en Galicia por segunda vez na historia da autonomía. Con todo as condicións en que se produce agora son diferentes á vez anterior.

Esgotamento do proxecto. Esa é a razón que os membros de En Marea expuxeron este sábado para dar a puntilla á organización que outrora liderou a esquerda galega e postulouse como dona do espazo do cambio. Apenas un lustro despois da súa formación, a experiencia de En Marea chega ao seu fin despois de dous anos de vaivéns onde a forza política ha protagonizado máis escándalos e pelexas internas que triunfos políticos.

Un grupo de rexistrados na forza liderada polo exnúmero dous de Podemos e fundador de máis País, Iñigo Errejón, piden á dirección que orquestre cambios na organización galega.