Trump, o rei do mundo, e Infantino, o rei do fútbol: un dúo moi especial

Dise con demasiada frecuencia que as leis, os estatutos, están para saltarllos —claro, non todo o mundo, senón quen pode facelo, unha minoría da elite. Os estatutos da FIFA (Federación Internacional de Fútbol Asociación), no seu artigo 4, din claramente que: “A FIFA declárase neutral en materia de política e relixión. Contémplanse excepcións nos casos que afecten os obxectivos estatutarios da FIFA”. Ademais, no seu código ético contémplase que os seus membros “terán a obrigación de manter unha posición política neutral, conforme aos principios e os obxectivos da FIFA, as federacións, as ligas e os clubs...”.

Todo iso explicado máis arriba (hai máis) debería ser importante para a persoa que preside a institución mundial do fútbol, Gianni Infantino, un personaxe que non ten un pelo de parvo e entende de negocios como ninguén. Do que non parece decatar é do texto dos estatutos do organismo. Algo que indica os principios éticos do personaxe.

A FIFA e a UEFA (da que proviña Infantino) non estiveron exentas de escándalos e subornos; os seus anteriores presidentes foron apartados por iso. A chegada de Infantino á presidencia trouxo un dos escándalos que foron tapados coma se non sucedese nada: o Mundial de Qatar, regado con petrodólares que serviron para ocultar todo suceder durante a construción dos estadios, onde morreron tantos traballadores, e onde as condicións laborais deixaron ao descuberto a escravitude do século XXI, sen esquecer o trato ás mulleres e aos homosexuais. Infantino, ao terminar o Mundial, tivo que ir a unha boa sesión de masaxes terapéuticas para o pescozo, que se quedou bloqueado de tanto viralo para outro lado.

Este luns, na firma do acordo de paz que tivo lugar en Exipto, no medio dos líderes mundiais que tomaron parte no acto, víase a Gianni Infantino entre eles como un máis, sen ser presidente de Goberno nin pertencer á realeza. Tivo algo que ver? É evidente que non. O seu mérito: ser amigo do presidente de EE. UU., Donald Trump, que o pasea por onde máis lle convén, sendo un “fiel escudeiro”. As relacións de Trump e Infantino teñen que ver cos negocios; entre outros, son aliados na industria deportiva global. Infantino xustificou a súa presenza no acto con que se debía á invitación persoal de Trump e á súa “vocación” de axudar na reconstrución dos campos deportivos destruídos. Máis negocios compartidos? Por certo, Infantino realizou a viaxe nun jet privado, cortesía de Qatar.

A posición do presidente da FIFA está a ser xa cuestionada por membros do organismo, ao acusalo de romper a pretensión de neutralidade política que a FIFA defende e comprométese a manter por lei. Infantino abandonou toda pretensión de neutralidade política e deixou patente que se puxo ao lado de Donald Trump e Benjamín Netanyahu.

A estreita relación de Infantino con Trump é máis que evidente e nin se oculta. Os negocios son o nexo de unión entre o amo do mundo —que se considera Trump— e o “rei do fútbol”, como lle chama o presidente de EE. UU. a Infantino. Poderoso cabaleiro é don diñeiro. Infantino, que vive a corpo de rei, está a ser demasiado ostentoso; ten a xente xa cansa dos seus actos, está a moverlle a cadeira e, se non se anda con coidado, pode terminar como o seu antecesor. Dicía Tácito que: “Nun espírito corrompido non cabe a honra”.