Maxisterio de altura

Aproveitando estes días en casa, rescato documentos que, por falta de tempo, aínda non puidera sacar á luz. Ocúpome con curiosidade e interese en reconstruír a biografía dun bo mestre e entre a documentación atópome cunha muller, Dona Leonor López Pardo, que exerceu a docencia en Ourense. Afortunadamente observo que a profesora Rosa Cid a cita nun artigo publicado na revista Minius XV titulado “As orixes dá Escola Normal de mestras de Ourense” e tamén no seu blogue mulleresourensanas.blogspot.com con algúns datos, entre os cales destaca o seu posto de directora na Escola Normal de Ourense, en abril de 1915. Era profesora de Xeografía e impartía tamén dous cursos de Historia na devandita Escola Normal, situada nun inmoble alugado con axudas da Deputación na rúa Progreso nº 23.

Dona Leonor era unha profesora especial. Unha desas que deixa pegada nas alumnas, neste caso, todas eran mulleres. O 13 de marzo de 1932, Pilar Bouzas Pérez, alumna da Escola Normal le un escrito como portavoz das súas compañeiras, nun acto sinxelo de despedida. Leonor trasladábase a Coruña, ante a dor das súas alumnas. É interesante a linguaxe elegante e á vez serio, propio do carácter de Pilar, que quixo que as palabras pronunciadas suplisen, con solemnidade, o acto “maestoso” que quixesen dedicarlle. Creo que vale a pena transcribir, sen comentarios, parte do documento.

Homenaxe de despedida a Dª Leonor López Pardo

“A voz das alumnas da escola Normal de Ourense terá sen dúbida neste acto resonancias de modestia e tremores de timidez, como corresponde e convén á nosa insignificancia e inexperiencia; pero non se achanda, desde logo a que outra traia aquí mais densidade cordial e exprésea con acento máis entrañable.

E é natural que iso sexa así, porque ninguén está máis preto dun alto espírito, que aqueles que se formaron na zona da súa influencia.

Dona Leonor López Pardo- nós seguiremos chamándolle a señora Directora-deixa esta casa chea de recordos amables, que non se borrarán coa súa ausencia. Quizais os nosos destinos non volvan cruzarse xamais co dela, pero pode ter a seguridade de que sexa cal for o lugar que o seica nos depare no futuro, alí onde estea unha alumna súa, alí terá un ánimo amigo e un corazón agradecido, en homenaxe aos seus altos dotes de saber e de consello….

Aceptade señora, os nosos votos para que a ventura acompáñevos no vindeiro. Tede presente que aquí en Ourense quedan quen recoñeza a gran estatura do voso mérito e quen sente a dor de ver como se secciona unha convivencia que obrara devocións filiais sen menoscabo das calidades docentes da vosa obra. Con todo respecto, as alumnas da escola Normal de Ourense”

O documento contén 5 parágrafos máis dos que se deduce que o acto de despedida estivo cargado de flores, poesía e música para alegrar a Dona Leonor, que exerceu un maxisterio exemplar. E merece a pena seguir buscando a súa traxectoria profesional, esta vez en Coruña.