Baixo o Teito de Cristal

Hoxe falareilles dun libro que, se Deus quere, presentaremos no Liceo de Ourense o 27 de novembro de 2025. Neste espazo, preservado do ruído mediático e templo da cultura galega, o debate teolóxico sérvese en bandexa de prata, con gran valentía. Nesta primeira edición en español, o autor, Jaime Fernández Garrido, utiliza a curiosa metáfora: «O Teito de Cristal». Estou convencido de que será un título esencial para moitas xeracións e un punto de partida para numerosos debates no marco do retorno aos textos bíblicos.

«O Teito de Cristal» é un deses libros que enganchan. Que non se poden deixar de ler. Nun estilo que poderiamos definir como un pseudoensayo pastoral, está repleto de denuncias do fracaso relixioso errático, que deixa a Deus ás portas das igrexas, chamando para poder entrar. Pero estas denuncias son berros de impotencia ante situacións reais que só Deus pode redirixir. Por iso, o autor, como bo pedagogo e viaxeiro incansable, recorre ás súas experiencias, incluíndo os erros que recoñece con humildade, e á obra de Lutero no século XVI, quen formulou 99 tese. 

Non pretende ser o Lutero dos tempos modernos, pero di o que todos sabemos que sucede e que ninguén sabe expresar sen reabrir profundas feridas. Avanzando no tema, cabe destacar as teses 51, 53 e 55, pois defenden sen reservas a separación Igrexa-Estado, reivindican a importancia da oración e afirman con rotunda certeza que o Espírito de Deus é quen transforma ás persoas. 

Non basta con non ser aceptado nunca pola Igrexa, ao que el denomina «cristianismo aparente». Nunha hora, outros autores foron censurados en artigos por dicir o mesmo e citar figuras intocables como John F. MacArthur e a súa organización, a Igrexa Comunidade da Graza, que ten moitas virtudes pero non está aberta a outras interpretacións, mesmo si son claramente complementarias. As actitudes totalitarias que abundan no libro de Jaime Fernández lévano a formular frases como: «A relixiosidade termina matando o Evanxeo; sepáranos de Deus, condúcenos ao fundamentalismo evanxélico, perdemos os nosos valores e lévanos a unha dobre vida, distanciándonos das persoas». Desta maneira, podemos resumir case por completo algúns dos capítulos centrais do libro.

#Basear no primeiro libro de Samuel, o autor denuncia que as tradicións e ídolos actuais (as nosas interpretacións das Escrituras segundo a nosa conveniencia) son hoxe máis importantes que a Biblia mesma. Un pastor ou un líder xamais pode ter autoridade para gobernar a vida de ninguén. Poida que a xente déixese gobernar por conveniencia, mesmo que dea diñeiro porque llo piden, pero iso non é o que atopamos na Palabra de Deus. Doutra banda, atopamos referencias a outros autores como Tozer, quen afirma: «Un hereje é aquel que elixe os versículos da Biblia nos que quere crer», ao que Jaime engade: «O pecado imperdoable nas igrexas é a insubordinación ao líder». Os capítulos están cheos de experiencias persoais e familiares. Un estilo particular que se repite case sempre en todas as súas publicacións e que termina con oracións abertas, a modo de epílogo de cada capítulo, o que constitúe un importante exercicio de reflexión.

O libro enteiro podería resumir nunha simple frase: Se non che entusiasma un Deus de amor que o deu todo por ti e non lle permites dirixir a túa vida, as relixións lograrán afastarche aínda máis del. Un libro que non poderás deixar de ler.