O 4 de outubro a España baleirada volveu saír á rúa para reclamar a súa visibilidade e con iso o seu dereito para ter as mesmas oportunidades que a España máis poboada. E ten toda a razón e conta coa miña máis absoluta solidariedade e apoio. Agora ben, isto non chega. Se queren conseguir algo teñen que dar un paso adiante, valente e decidido.

Podemos entender a España baleirada a partir de aqueles municipios con menos de 1.000 habitantes, que son case 5.000, o 61,5 % do total, pero só aglutinan ao 3 % da poboación do país, ou mellor aínda, aos que teñen menos de 500, que son case 4.000, o 49 %, é dicir, practicamente a metade de todos os nosos Concellos, pero que con todo só contan co 1,5 % dos seus habitantes. E ten isto sentido?, pois non. Se xa non o ten a planta municipal española en xeral menos aínda o ten a da España baleirada. Non é comprensible que para administrar ao 3 % da poboación fagan falta máis Alcaldes que para o 97 % restante, e menos aínda que para o 1,5 % fagan falta tantos consistorios como para o outro 98,5 %.

E alguén me dirá que isto é o que faltaba, quitarlles os Concellos, cando os seus Alcaldes non cobran nada. Bo pois isto non é verdade. Segundo os datos do sistema de Información Salarial de Postos da Administración (ISPA), do Ministerio de Política Territorial e Función Pública, nos Concellos que teñen entre 500 e 1.000 habitantes abonáronse en 2017 retribucións ou asignacións aos seus membros corporativos por importe duns 21 millóns de euros, e nos de menos de 500 habitantes, por 9,5 millóns de euros. E o transcendental é que en termos per cápita supuxeron maior custo que os políticos de municipios algo máis grandes, como os de entre 1.000 e 2.000 habitantes.

Ademais onde hai un Alcalde hai unha Casa do concello que, aínda que insuficiente, sempre conta con algún persoal, moitas veces de forma intermitente, o que non concorda co carácter de Administración pública dun Concello. Pois ben, segundo o ISPA de 2017, aínda que para os pequenos Concellos só recolle os datos dos que teñen entre 1.0001 e 5.000 habitantes, resulta que nestes abonáronse unhas retribucións ao seu persoal ao redor dos 400 millóns de euros, o que supoñen 88,83 euros per cápita, e con todo nos da pinza seguinte, os de entre 5.001 e 20.000 habitantes, e por tanto con moitos máis técnicos que fan que os servizos para prestar sexan máis adecuados e de maior calidade, aínda que abonaron uns 200 millóns máis tocaron a 24 euros menos por cabeza.

E aos datos expostos quedarían aínda por sumar os gastos ordinarios da propia Casa do concello: luz, calefacción, teléfono, papelería, seguros, etc., etc. É dicir, ao final resulta que sae máis caro ter un Concello na España baleirada, sen posibilidade de prestar servizos de calidade aos seus veciños, o que conleva o seu cada vez maior despoboamento, que constituír municipios máis grandes, mellor dotados, con máis persoal técnico e cunha carteira de servizos o suficientemente atractiva como para que a xente non teña que marcharse.

Ademais, se estes pequenos Concellos fusionásense con aqueles outros a cuxos habitantes lles son máis familiares, máis próximos, e aos que acoden regularmente a facer a compra, realizar xestións ou, mesmo, divertirse, facer deporte ou actividades de lecer, como son as súas respectivas cabeceiras de comarca, ou de partido xudicial, ou simplemente aqueles algo máis grandes e por tanto mellor equipados, terían unha compensación prevista na Lei de Réxime Local dun 10 % máis na súa participación nos ingresos do Estado, e un 17 % adicional se cada novo Concello supera os 5.000 habitantes. Con todo iso, entre o aforro que se obtería tanto no referido a gastos políticos, de organización e funcionamento, como polo aumento de ingresos procedentes do Estado, terían á súa disposición uns 90 millóns de euros, como mínimo, ao ano. A sumar ao aforro pola aplicación de economías de escala, redución de duplicidades intermunicipais ou xestión unitaria de recursos para situacións similares, entre outros moitos.

Facendo isto, ademais de mellorar o nivel de vida dos seus cidadáns e de darlle unha lección ao resto de Concellos do país, que deberían acometer este proceso de fusións de forma urxente se non queren ir caendo nesa España baleirada, deixarían sen escusas ao resto de Administracións públicas, que ante semellante paso adiante non quedaría máis remedio que arrimar o ombreiro e arbitrar os plans de axuda e fomento que se reclaman e que son tan necesarios para frear esa sangría demográfica.