A actual situación de inestabilidade política parte do resultado das eleccións do 20 de decembro de 2015, tras as que Mariano Rajoy declinou a proposta do Rey de someterse a unha sesión de investidura, tomándolle a testemuña Pedro Sánchez que saíu derrotado nas 2 sesións, o que provocou a repetición das eleccións. Tras elas veu o famoso “Non é Non” de Sánchez que lle levou a ser relevado da Secretaría Xeral do PSOE, á abstención deste partido para que Rajoy fose finalmente investido Presidente, á volta de Pedro Sánchez á Secretaría Xeral do seu partido e posterior presentación dunha moción de censura que lle levou á Presidencia do Goberno. Pero a imposibilidade de aprobar uns Orzamentos supuxo un novo adianto electoral, que, tras fracasar os pactos con Unidas Podemos, forzou a última repetición electoral, a do 10 de novembro, tras a que, o que a un quitáballe o soño ata 2 días antes agora xa ten acougo e as competencias que o outro esixía en lugar de cadeiras de brazos agora teñen acollida, a pesar de asinar un documento cheo de xeneralidades, polo que é difícil de crer salvo que haxa algo que non coñezamos (que lonxe quedaron os días en que se esixía luz e taquígrafos!).

Para que salga adiante ese Goberno de coalición xa hai 6 partidos que anunciaron a súa predisposición para apoialo, está claro, se se pliegan ás súas condicións territoriais particulares, en detrimento, loxicamente, do resto de territorios do Estado que preferiron confiar o seu destino a partidos de carácter nacional no canto da outros máis locais. Pero que se se aplicase a nivel nacional a limitación do 3 % dos sufraxios que establece a Lei Electoral a nivel provincial para poder obter escano ningún destes partidos tería representación no Congreso. E son eles, xunto con Esquerra Republicana que obtivo o 3,61 %, os que teñen nas súas mans a gobernabilidade do país, non só a investidura dun Presidente senón o destino de toda a Lexislatura, cando suman no seu conxunto 2 millóns de votos que representan o 8,5 % do total de sufraxios emitidos.

Pero é que ademais eses 2 partidos que pretenden coaligarse van someter a referendo da súa militancia tal coalición. É dicir, van ser uns poucos cidadáns (os que teñan carné destas formacións) os que van decidir se esta fórmula é válida para aplicárnola a todos os españois e, finalmente, uns poucos deputados os que inclinarán a balanza para un lado ou para outro. E isto, que noutros tempos podería ser democrático, creo que non responde aos estándares que deberían presidir unha sociedade moderna e avanzada do Século XXI como é a española, salvo que algúns pensen que non é nin unha cousa nin a outra e que está no Século XXI por pura inercia.

Eu volvo propoñer (e son xa unas cantas veces) un sistema de dobre volta. Sei que non temos un sistema presidencialista senón parlamentario, e por iso o que propoño non é a elección dun Presidente senón dunha forma de Goberno, de maneira que, tras o resultado dunhas eleccións, se ningunha formación obtén maioría absoluta, iríase a unha segunda volta na que o que se exporía a todos os electores é a forma de Goberno, onde cada partido con opcións de formalo (está claro que á 2ª volta non irían todos) elixiría se acode en solitario ou en coalición con outro ou outros. E é nesta fase previa onde, se quere, pode someter esa fórmula á súa militancia, no ben entendido de que quen vai a decidir finalmente é o conxunto da cidadanía, que lle outorgaría á opción gañadora 176 escanos e os outros 174 repartiríanse entre as demais formacións segundo os resultados obtidos na primeira volta.

É evidente que este sistema supón un cambio profundo non só na nosa mentalidade (sobre todo na dos partidos) senón tamén na nosa lexislación electoral, que debería incluír a revisión das circunscricións en que se divide o país, superando a actual división provincial non só por anacrónica senón por distorsionadora do resultado final. Pero supoñería grandes vantaxes desde moitos puntos de vista: para empezar non habería condicións ou hipotecas que pagar durante toda a Lexislatura, así como daríase estabilidade ao Goberno e acabaríase coa repetición de eleccións, non como ata o de agora que, a pouco que se torzan as cousas, podemos acabar non nas terceiras como algúns din, senón nas quintas en pouco máis de 4 anos, cun gasto e un desgaste moi superior ao que supoñería estoutra fórmula que eu propoño.