A encrucillada de Junts: Puigdemont ou salvar o partido

“O que non pode ser, non pode ser e ademais é imposible”. Esta frase atribúeselle ao toureiro cordobés Rafael Guerra Bejarano, coñecido como “Guerrita”, un toureiro con moito sentido do humor. Morreu fai xa 80 anos, e algunhas das súas frases, con ese acento andaluz que lle facía especial, seguen tendo a súa graza e definen ben algunhas situacións.

Con esta frase podemos facer un símil coa situación que está a vivir o partido de Carles Puigdemont, Junts. Unha situación na que, querendo ter atado ao presidente do Goberno e ao propio Partido Socialista por eses 7 votos que necesita no Congreso para sacar adiante as súas propostas, a cambio de peticións, moitas das cales serán imposibles de realizar: os xuíces non están polo labor da amnistía para Puigdemont e algúns dos fuxidos; a oficialidade do catalán en Europa (por moito que o tente o Goberno, de momento non será posible); incidir nunha nova consulta; o control da inmigración, e algunha outra cuestión que será, de momento, case imposible de alcanzar.

Co incumprimento que consideran os de Junts que está a realizar o Goberno e despois de tantas ameazas de non apoiar as súas propostas, estes días, a portavoz do partido no Congreso, Miriam Nogueras, desde a tribuna, como vén sendo habitual, ameazou con partir peras cos socialistas e darlle onde máis lles desbaste: non apoiar as votacións. Algúns o tomaron como unha ameaza máis, como aquilo de “que vén o lobo”: ninguén do pobo críase as mentiras do pastor, ata que ao final chegou o lobo e comeuse as ovellas.

Será capaz Puigdemont de meter en vereda ao Goberno de Sánchez? Tentalo farao, pero non entrará no episodio de apoiar unha moción de censura con PP e Vox. Até aí teno claro; por iso chámase perder votos.

Este domingo, o fuxido convocará un novo conclave para decidir se de verdade levan a cabo as ameazas ou non, se rompen as relacións co Goberno, deixan sen efecto as reunións mensuais con Zapatero para o seguimento dos temas pactados, e pídenlle a Sánchez que convoque eleccións. Dous temas que deben aprobar os reunidos este fin de semana en Perpiñán . Non o teñen fácil os participantes na reunión, considerando que non conseguiron o suficiente de Sánchez e a presión que ten pola subida nas enquisas de Silvia Orriol, a líder de Aliança Catalá, que se está levando votos, militantes e cargos.

Para os de Junts, romper co PSOE non é bo para os que están fuxidos e queren volver canto antes a Catalunya. Neste tema, co PP téñeno moi cru: non están polo labor. Cos socialistas iralles mellor. 

Agora ben, a Puigdemont e compañía interésalles o Goberno de Pedro Sánchez por un tema persoal. A Junts tamén? Hai dúbidas, e máis dun cre que non se pode sacrificar ao partido por eles, que se van a quedar en mínimos de representación. Con gobernos do PP, a Junts íalle moi ben: o aumento de votos fora moi bo. Aínda hai xente que se acorda de “contra o PP, as cousas van mellor e soben os votos”. Se chegan a Moncloa os populares, poida que revertan os datos das enquisas, contan máis dun militante e ex altos cargos. Estrañan aqueles tempos de “canto peor, mellor”.

Así que os de Junts teñen sobre a mesa dúas cuestións transcendentais: ou apoian ao PSOE para salvar a Puigdemont, ou piden eleccións para que goberne o PP e eles reinicien a súa loita para recuperar votos, volvendo de novo a pór aos que creen niso do referendo, “a independencia”, “España róubanos” e todas esas cousas que xa se coñecen. O problema agora é que se viron demasiadas cousas e moitos dos seus seguidores están cansados de todo vivir e dos incumprimentos de quen lles prometían Ítaca, e só chegaron ás rúas de Barcelona, onde os alborotadores aproveitaron a ocasión para esnaquizar todo o que atopaban ao seu paso.

E parafraseando a Guerrita: “O que non pode ser, non pode ser e ademais é imposible”. Cumprirase a fábula do pastor e o lobo?