Quéroche, Fernando Simón. Xa está. Había que dicilo e díxose . É algo que debes saber e que me aterra pensar que nunca serei capaz de demostrarche. Para moitos emerxiches como a estrela de Oriente que nos guía neste peregrinar polo deserto. O que dis vai a misa, aínda que hoxe nin a misa podemos ir. Polo menos ata unha nova orde túa, porque se o di outro atenderiamos con receo. Pero se Ferchi di que hai que ir a misa, pois se vai a misa. Es o que Joaquín Reyes definiría como “bonico”. No dicionario ‘Español-Chanante’ á beira da palabra “bonico” sae unha foto túa. Tan “bonico” es que non coñezo a ninguén que se tivo que xustificar por comerse unha améndoa.

Pero eu non me conformo con iso. Quero que todo o mundo saiba o que vales. A pena é que nos deramos conta agora de que existes e non antes. Talvez porque estabas en Burundi asumindo retos moito maiores que leste. En África non puidemos verche, como tampouco che vimos cando tiñas leste mesmo posto durante gobernos anteriores, pero vémosche agora, cada día ante o atril e arroxando luz sobre todas as grandes incógnitas da epidemia. Hai pouco propuxeron na internet que cada español poña un euro do seu peto para comprarche algo bonito. Pero, que se pode comprar con 47 millóns de euros que estea á túa altura? Botei un ollo ao mercado e con ese diñeiro podémosche comprar un Vinicius ou dous Kondogbias, que xa che administras ti como queiras. Pero paréceme insuficiente. Todo o que non sexa un busto teu en cada praza maior de España saberame a pouco.

A pesar dos teus esforzos por tentar que nos portemos ben e ensinarnos a ser bos cidadáns aínda os hai que che critican e dubidan do teu sapiencia. E aínda así ti crees en nós. Crees que podemos ser responsables, cívicos, bos… ai, Fernando, que equivocado estás. De verdade que non che merecemos. Pero segues aí, ao pé do canón, animándonos a resistir. Nin sequera Atlas soportou o peso que hoxe levas sobre os teus ombreiros. E a pesar diso, nin un mal xesto. Nin unha mala mirada, nin un espavento… Só unha vez tiveches un simulacro de mandalo todo a tomar por cu, e o momento crítico da túa ira traduciuse nun enfado propio de Ned Flanders que hoxe é historia do audiovisual español: ti, de pé ante as cámaras, cos ollos como pratos, os brazos abertos e os ombreiros encolleitos, como o que espera a chegada do morlaco a porta gayola. Pero tan fugaz como veu o arrebato de ira foise, e ao seu ronsel deixouche a ti pedíndolle desculpas ao xornalista (PARVOS XORNALISTAS! PARVOS! QUE FACEMOS ENFADAR A FERNANDO!) que che sacaba das túas casas.

Pero fíxache como somos neste país que, aínda despois de pillar o bicho, hainos que che critican tamén por seguir en primeira liña de lume, como tamén seguen lembrando os teus primeiros e dubitativos pasos no amencer da pandemia, cando o coronavirus só era unha palabra que nos soaba a chinés. Curiosamente, os que se afanan en lembrar a túa postura en torno ao 8M son os que primeiro criticaron a posta en marcha do estado de alarma, logo pediron endurecelo, máis tarde denunciaron que a súa aplicación non fose máis temperá e agora non queren darlle continuidade porque cren que o perigo xa pasou cando hai máis de 200 mortos ao día. Pero cando só eran unhas decenas eran remisos a paralo todo, polas consecuencias económicas que podería ter. Se ata che criticaron por responder as preguntas dos nenos! O raro é que aínda che queden respostas cando ninguén fixo a pregunta do millón: Fernando, ti, como estás?

Mesmo houbo ousados presentadores de televisión que se atreveron a burlarse de ti. “Parece que leva varios días durmindo nun coche”. Dille o das formigas a Fernando Simón. Ta’feo… Eu o que creo é que levas dous meses sen pegar ollo, Fer. Se alguén en España merécese unhas vacacións es ti. E se me permites, recoméndoche que che vaias lonxe. A Belice, por exemplo, un sitio onde aínda non chegou a Covid. Aínda que me imaxino que coa sorte que tes as túas vacacións serán como as de Liam Neeson: ti tentando evadirche de todo cando uns malvados aparecen para augar o teu tempo de asueto. Pero no canto de secuestrarche ao raparigo é xente que forma círculos na rúa fose do horario permitido, e en lugar de terroristas albanokosovares os que ameazan a estabilidade nacional son runners, aos que tes que desarmar só co dialogo e o talante que che caracteriza.

Non se se quedou o bastante claro, pero aquí tesme para o que ordenes. Que hai que quedarse na casa? Quedamos. O que mandes. Ou seica é casualidade que o teu apelido coincida co do xogo ‘Simón di’? Moita casualidade pareceríame a min… Don Fernando, por vostede súbome ao pupitre. Vostede indique o camiño que eu me encargo de abrir a senda entre a maleza a machetazos. Só ten que pedilo e acompañareino ata o fin do mundo. Camiño da liberdade e a gloria, pero da súa man. Fernando Simón, o meu capitán, ante vostede ten a un soldado.