​Coronavirus en Alemaña: O exemplo para seguir

Moitos países do mundo e sobre todo España e Italia pregúntanse que pasa con Alemaña. Mellor expresado, a maioría dos cidadáns do montón pregúntanse que pasa en Alemaña para que presente mellores datos, porque os nosos sanitarios e os nosos políticos sábeno .

Pois moi sinxelo, a diferenza do noso país, no cal o investimento en Sanidade caeu de forma estrepitosa na última década, en leste mesmo período  a chanceler Merkel aumentou o gasto en sanidade en case 100.000 millóns de euros e como pasa habitualmente:  quen sementa recolle.

“Cando vexas as barbas do teu veciño…”, pero houbo gobernos que viron cortar as barbas, o pelo e case unha depilación completa e non se deron por decatados. Alemaña no principio do ano xa estaba a desenvolver test de detección do coronavirus e isto permitiulle no momento necesario facer miles de test a diario á súa cidadanía, mentres que en España non se dispoñía de test suficientes nin para o maltreito sector sanitario que se xoga o pelello cada día, co risco que isto conleva. Xusto o día despois de reis Alemaña creou o comité científico para o seguimento do coronavirus e en España o que máis nos preocupaba nese momento era crear a mesa do dialogo con Cataluña. A detección precoz de infectados permitiu en Alemaña poñer en corentena a aqueles que representaba un maior risco para a dispersión de virus e facer un mellor seguimento da pandemia.

Mentres aquí  dedicámonos a recortar e recortar, o sector sanitario alemán fortalecíase a pasos axigantados. Agora en España dispoñemos de pouco máis de 5.000 camas de UCI e neste país superan as 30.000 camas de UCI co seu correspondente respirador asistido e cando os pacientes chegan ao hospital non necesitan mirar a idade do mesmo para ver se ten a sorte de loitar pola vida ou se envía a unha morte case segura.

En base aos datos dea OCDE Alemaña é, no mundo, o segundo país con máis camas de coidados intensivos. Por cada 100.000 alemáns hai 34 unidades hospitalarias para este tipo de coidados,mentres que en Italia son 12,5 e en España 9,7.

Nalgún momento podémonos expor que o exército de Carlo Magno sería dos mellores da historia se este mandase aos seus soldados á fronte sen armas nin a loxística apropiada. Pois o mesmo pódese esperar de sanidade española neste momento.

Din que unha mentira repetida pódese converter nunha realidade. Podémonos fartar de dicir que “o sistema sanitario español é dos mellores do mundo”, pero en momentos cruciais podémonos atopar coa triste realidade.