​O Parche da Moncloa

O Gran Sánchez tentou fai unhas de semanas reeditar o Pacto da Moncloa, sen darse conta que nin el é Adolfo Suarez, nin que na oposición había políticos como Felipe González, Santiago Carrillo, Manuel Fraga, o alcalde Tenro Galván,  Miguel Ferreiro de Miñón ou Miguel Roca, por citar algúns nomes máis coñecidos. Iso non pasa agora, e como as comparacións son odiosas, mellor quedaremos todos dicindo, que esta é outra política e os seus protagonistas son o que os seus votantes tiveron a desdicha de votar. Por iso, atreverse a reeditar un acto histórico cando somos moitos os que lembramos os tempos en que a foto daquel entón xa é hemeroteca, resulta unha temeridade propia dun momento de euforia persoal, o retitular sen o menor sentido.

Por iso a foto de familia de Pedro Sánchez con Pablo Iglesias, a ministra podemita Yolanda Diaz, artífice da xestión destes acordos, o Presidente da CEOE e os secretarios xerais de Comisións e UXT déixanos fríos. É máis, cando se lles ve a estes dous últimos, botamos moito de menos a Nicolas Redondo e Marcelino Camacho ou a Zufiaur. A instantánea píllanos baleiros de sentimentos, e do que se proxectou ao que agora vemos, tan só vese que se deu un pequeno paso na dirección correcta cara a acordos de baixo nivel, que, uns e outros, unhas e outras, han de comezar a asinar  xa, aínda que á súa vaidade ou a súa ideoloxía, de todo hai no Madrid dos Sánchez e os Iglesias, non lles conveña ou non lles guste. Porque, se non se fai así, temos todos os números para levarnos “o cuponazo europeo” no que refire ao número de parados e peche de miles de negocios por ruína total.

Como parece, este Acordo dos ERTES, financiarase con diñeiro público. Ou sexa: pagámolo todos cos nosos impostos, salvo que a Ministra galega consiga convencer aos seus homónimos europeos para que solten a guita inmediatamente. Palabra moi querida polos meus irmáns arxentinos que ma meteron no meu vocabulario cando tiven a sorte, nos meus anos novos, de convivir con eles e que é sinónimo de boa pasta. Ante semellante panorama, ao mal chamado Pacto da Moncloa actual, poderiamos endosarlle un titular máis vallenclainesco para quedarnos no seu xusto termo: O Parche da Moncloa, porque, xa vai sendo hora que ás cousas que nos pasan nestes tempos de penuria e pandemia chamémoslles polo seu nome, e non polo que nos queren endosar no subcosciente os nosos admirados políticos cos seus innumerables discursos de propaganda.