Unión Europea

O profesor de Economía Aplicada da USC Diego Sande Veiga é un dos maiores expertos sobre a aplicación de fondos europeos. Nesta entrevista con Galiciapress  ao fío do seu novo libro -As fugas de recursos, mito ou realidade colonialista en Galicia?- , aborda cuestións como o desencanto que senten moitos galegos coa Unión Europea, cuestión crave na presente campaña electoral. Na súa opinión, o diñeiro de Bruxelas axudou nalgunhas cuestións, como na capitalización das empresas, pero tamén non logran frear algunhas dinámicas de desequilibrio territorial. A aplicación dos fondos Next Generation, o debate sobre a enerxía eólica ou a relevancia da orixe dos investidores da celulosa de Altri en Palas de Rei son outros dos temas desta conversación.

A Comisión Europea aprobaba un novo texto legal para a recuperación e conservación do medio ambiente, tanto mariño como terrestre. A favor estaban os partidos de esquerda e os verdes con apoio de movementos ambientalistas, do outro lado os conservadores europeos así como os sectores agrarios e pesqueiros quen ven nesta lei un perigo para continuar coas súas actividades como viñeron facendo até agora. 

Aínda que poida parecer unha utopía os estados da UEM terán que replantearse nalgún momento, si non queren que os riscos dunha ruptura sexan aínda maiores e moi plausibles, a realidade do euro como moeda única. Como se pode ver non se trata de reformas que afecten as formas senón ao fondo da UE e moi especialmente da UEM. Son reformas de calado que, dada a actual correlación de forzas, non parecen viables no curto prazo pero cara as que terán que encamiñarse os estados europeos senón queren que a situación económica sexa afectada por crises recorrentes e como consecuencia a democracia ameazada polas forzas totalitarias.

“Os horribles ataques perpetrados por Hamás non xurdiron da nada, xa que o pobo palestino leva sometido a 56 anos de asfixiante ocupación” (Antonio Guterres, Secretario xeral da ONU)

A entidade da Eurorrexión Galicia-Norte de Portugal impulsa, xunto coa Unión Europea, a creación desta oficina de cooperación transfronteiriza.

A presidenta da Comisión promete que as novas doses empezarán a chegar leste mesmo mes de abril.

Bruxelas pretende que os barcos incorporen tecnoloxías como cámaras de vixilancia a bordo.

Unha aposta pola de ortodoxia económica que tería a súa continuación en novos tratados que asinaron en pedra deberes austericidas para todos os estados da UEM. Así, coa aprobación dos MEDE e  ECG e as reformas constitucionais oportunas, os estados da UEM comprometéronse a que o control dos déficits e o pago das débedas públicas tivesen prioridade sobre calquera outro obxectivo macroeconómico.

Alemaña impide que a Unión Europea emita débeda avalada polo conxunto de países. Agora ben, Angela Merkel cede noutros puntos para facilitar que España, Italia e outros países máis afectados poidan recibir diñeiro prestado sen que a cambio teñan que executar os durísimos recortes impostos por Bruxelas tras a crise do ladrillo. 

Nunca a Europa de dúas velocidades viuse tan clara nas conversacións ou discusións, chámenas Vds. como desexen, que manteñen esta semana os líderes da Unión Europea

Cando Yanis Varoufakis apelaba ao que pasa por ser un dos principios da Unión Europea, a solidariedade entre estados, a socialdemocracia europea aliñada cos liberal-conservadores contestoulle que NEIN. 

A pandemia non é só un tema de España, non, é de todo o mundo e cada un mira o lado que lle interesa pola proximidade.

A Europa de dúas velocidades sempre existiu, e en casos como o que nos ocupa, é aínda máis evidente e. por suposto a ollos deste xornalista, indecente ou inmoral.

Bruxelas propuxo a suspensión temporal da aplicación o Pacto de Estabilidade e Comercio. Isto significa que as regras ás que se someten os países da Unión en materia de fiscalidade comunitaria quedan temporalmente anuladas, o que abre a porta a que os gobernos poidan elevar o seu gasto público. 

Non hai backstop, pero o acordo para o Brexit non difire moito da suxerencia inicial da UE. Irlanda do Norte terá regulamentos e aranceis europeos. O parlamento británico ten que dar o seu visto e prace. Pero isto non está garantido.

O Primeiro Ministro, quen dixo que preferiría que morrer nunha gabia antes que pedir unha extensión, manda unha carta a un tribunal asegurando que cumprirá o mandato do Parlamento. Agora ben, á vez os seus portavoces alimentan os rumores de que buscará un truco para saltarse a obrigación de mandar unha carta á UE pedindo máis tempo se, como parece, non hai acordo antes da data límite. 

Como podería forxarse unha alianza de goberno entre dúas formacións políticas que se tiraron repetidamente os trastes á cabeza e parecían adversarios políticos irreconciliables?

As empresas españolas non poden ofrecer ao seu cadro de persoal os novos plans privados de pensións panaeuropeos porque o Goberno en funcións non pode aprobar o regulamento necesario. Uns plans non exentos de polémica, porque moitos na esquerda venos como unha ameaza ao sistema público, ao que en teoría complementan.