Din que os mortos son todos bos. E o mesmo poderíase asimilar aos cesados e dimitidos por orde superior; pero non é certo. A morte e a dimisión -un tipo de morte política- do mesmo xeito que os nomeamentos, non supoñen a transformación da maldade en bondade, máis que no ánimo de oportunistas servís. Aínda que tamén xogan niso un papel importante o volume de fondos públicos que o dimitido (ou a dimitida) achegue ás súas apologetas, e se eses fondos teñen unha cláusula post-mortem (política) como unha sorte de seguro post venda.

A política galaica, por desgraza, está chea de especímenes que -ademais de non facer nada efectivo pola súa terra- financiaron grandes campañas de publicidade para dar o salto á política, se non se cruzou no seu camiño unha gasolineira ou as dimensións duns túneles, como escusa perfecta para tapar outras circunstancias, provocadas por ambicións desmedidas que levaron a tentar mover as cadeiras de brazos de quen non debían, primeira causa de mortaldade polo que se denomina “suicidio político”. Claro que, o afastamento dos focos achégolles -como contrapartida nada desdeñable-, o que ninguén se vise referenciado como responsable político da traxedia de Angrois por vender un burro vello como cabalo de carreiras, sen prever as necesidades e condicionantes que teñen as carreiras de cabalos. E, ademais, para pór os focos e atribuír culpas e penas, xa teñen ao pobre maquinista, cuxa existencia (esnaquizada) vénlles de perlas aos que así poden dedicar tranquilamente á “asesoría de intermediación”.

É certo que Galicia non se destaca pola calidade dos seus políticos, especialmente desde a desaparición física de Fraga e política de Beiras, últimos dinosauros dunha raza política excepcional que aínda non tivo continuidade a esa escala. Só a vida municipal aluma algúns indicios de esperanza. Pero si hai algo peor que o páramo ermo da política galega, son os galegos que chegan ao poder en Madrid. A diferenza de cataláns ou vascos, que varren para casa sen desmaio, por non falar de andaluces ou valencianos, os galegos teñen o feo defecto de varrer contra casa. Un presidente de goberno, dous ministro/as, polo menos unha secretaria de estado de Obras públicas (ou como se chame cada catro anos) e un secretario xeral do mesmo ministerio, trouxeron como resultado que aínda non haxa estratexia nin avances no corredor ferroviario europeo do Atlántico, que a AVE non chegue a Lugo (bo, nin a Santiago, Coruña, Pontevedra ou Vigo), que nada sáibase dos novos trens Avril, que nada fíxose na moi necesaria modernización da liña férrea Coruña-Ferrol, como nada tampouco se fixo da conexión entre ambas as cidades (e os seus portos de augas profundas) con Lugo, Monforte e a rede europea, que nada sáibase das variantes de Peares-Canabal e Rubián, que sacou do caixón un Secretario de Estado madrileño, Xullo Gómez Pomar, e un ministro de Santander, Iñigo Gómez da Serna, e que volveu meter un secretario xeral e unha secretaria de Estado, ambas as de Lugo. Unha autovía esencial entre Lugo e Santiago sen finalizar despois de máis de 20 anos, e un saída sur de Vigo, que só arrinca grazas á presión do Goberno portugués, en clara sintonía co traballo do Eixo Atlántico.

Así que a conclusión é clara. Líbranos señor (ou quen corresponda) dos galegos no Goberno de España, presentes e futuros, porque os do pasado non ten remedio xa. E non caiamos no erro de preverlles grandes destinos futuros na política, a quen teñen grandes ambicións, pero escasa capacidade de resiliencia política. A máis diso moitos anticorpos e algúns mortos no armario. Que non caducan. O meu consello desinteresado é que sigan dedicar á “asesoría de intermediación” con carcasa legal, ou aos negocios familiares, ata que -como di a inesquecible canción de Serrat- "o cante dun socio, péchelles o negocio polo menos por seis anos e un día".