Nunha análise rápida e bastante obvio, Besteiro pegouse o gran ostiazo (sen H) por un incomprensible conxunto de erros, impropios de alguén a quen se lle atribúe de modo case unánime, a condición de boa xente e excelente candidato. Cales son entón estes erros que levaron ao PSdeG ao nivel de case irrelevancia política?

O primeiro no tempo foi o haber rodeado de quen por incapacidade endémica ou pola súa tendencia innata á traizón e a marrullería, achegaríanlle unha importante dose de quebradizos de cabeza e apenas ningún voto. Unido a isto, o erro estratéxico de dimitir como delegado do Goberno, nunha innecesaria mostra de falta de confianza no seu líder e no proxecto que representa, o que transmitiu a imaxe do salvar quen poida no barco en chamas e o humillante regreso ao comprobar que non se afundía.

O segundo erro foi o de deixar a súa sorte electoral en mans dos seus peores inimigos, baróns territoriais e locais, electos non polos seus méritos e capacidades, senón por incomparecencia do rival, a quen o futuro de Besteiro non lles preocupaba en absoluto, e que nalgún caso chegaron a pór en circulación propostas para o día despois, anticipando un trompazo que en certa medida podía interesar máis ás súas ambicións. A estratexia de que o bo do tema, é o mal que se está pondo, leva a táctica de derrota en derrota até a vitoria final. Baróns que, nalgún caso, usaron a súa influencia para incluír nas listas elementos amortizados, dos que querían librase polo seu elevado nivel de ineficacia e conflitividade administrativa nas áreas da súa (in) competencia, ao que engadían posibles aspiracións sucesorias no ámbito local. E así, mentres as listas de Lugo incorporaban o futuro, outras incorporaban un pasado de chambo, (espazos onde se venden os mobles vellos que xa ninguén quere).

O terceiro erro foi o de antepor a súa dependencia de Pedro Sánchez e o amortizado ZP, antes que o seu compromiso con Galicia, que deste xeito non puido ser visualizado máis que na candidatura do BNG, que se atopou cun agasallo inesperado. Besteiro non foi visualizado como un candidato galego, por e para a salvaguardia dos intereses de Galicia, senón como un palafreneiro do seu líder, posto aquí para xestionar os intereses de Pedro Sánchez e o seu camarilla.

O que é moi inxusto, pero non totalmente erróneo. E só así se entende o cuarto erro, o que máis se visibilizó: aceptou ser cómplice mudo do sainete en que converteron as eleccións galegas, os dirixentes do PSOE español, cos seus ataques a Feijóo (que xa non pinta nada en Galicia), o seu permanente desembarco de histriones e bufóns ascendidos á categoría de ministros, o seu debate en termos nacionais de asuntos que en Galicia non interesaban o máis mínimo, esperpentos humillantes como o do incualificable OP co seu show da Ave e os patéticos sosias das súas maxestades de oriente, ou o sanguento desprezo que supón que ningún deles achegou á campaña electoral un só proxecto concreto. Nada concretaron das liñas ferroviarias Coruña-Ferrol, da súa enlace con Lugo, das variantes de Rubián e Peares-Canabal, do Corredor do Atlántico, e así até un larguísimo etcétera de incumprimentos e agravios. Se os cataláns (algúns) inventáronse o mantra de que “España nos rouba”, os galegos poderiamos dicir sen temor a equivocarnos, que “España nos despreza”. Con todo, o peor é que este vergoñoso show nunca se atreverían a facelo en Cataluña ou en Euskadi.

E iso levou un illamento da realidade social, un desprezo e ninguneo cara a activos políticos do seu partido que poderían haberlle achegado un plus de credibilidade, e un afastamento dos que nalgún momento complicado da súa vida creron nel, creron en Besteiro. Así que non se equivoque ninguén. Unha vez máis, o mediocre candidato do PP gañou, non por méritos propios, senón polos mesmos erros de quen non escarmientan nin aprenden do seu pasado. E así é imposible que Galicia poña o seu futuro nas mans dun partido condenado á irrelevancia progresiva.