Os elixidos de Podemos Catalunya traizoan ás bases

Cando chegan unhas eleccións, a maquinaria dos partidos políticos ponse en marcha. Hainos con diñeiro e os que andan a velas vir. Estes últimos adoitan recorrer, máis que outros, aos militantes de base, máximo se a formación é nova e a cidadanía só coñece ao líder mediático-. 

En Podemos, o partido nado da imaxe televisiva, con gran predicamento nas rúas, sen diñeiro para campañas electorais -excepto a dirección nacional-, os 'curritos do montón' rompéronse a cara -ata puxeron diñeiro dos seus petos- para apoiar aos seus candidatos aos parlamentos autonómicos, nacional e Senado. Os elixidos, grazas ao traballo dos seus compañeiros que pisaron a rúa como ninguén e, evidentemente, aos votantes e ao partido. Pero, algúns, cando pisan as alfombras relaciónanse coa "caste", gañan un magnífico salario e gozan de privilexios como o resto das súas señorías, esquécense dos seus compañeiros de partido e ata pensan que o cargo é propiedade súa, cando ninguén os coñecía.

Agora en Catalunya imponse sen rechistar aos militantes as decisións de Madrid, non as do goberno, senón as de Pablo Iglesias. Non era a pirámide invertida o principio dos bolivarianos? Hai que pactar cos Domènech, Nuet, Laia Ortiz e compañía, a pesar da oposición frontal das bases á confluencia, como quedou patente na "consulta" que maioritariamente dixo NON. Albano Dante Fachin, -ao que critiquei en máis dunha ocasión- vai, plántase e di que non ás ordes dos de arriba. Paréceme moi coherente a súa actitude de poñerse á beira dos compañeiros de bases que tan pouco contan para o aparello de Pablo Iglesias e os seus raparigos. Séntense utilizados como man de obra barata, pero néganse a ser escravos dos "xefes". Se Fachin aguanta, gañou o respecto da maioría honesta do seu partido, non dos aproveitados sen escrúpulos, que os hai, como se está vendo.

Todos estes días sigo con moita atención os movementos dun e outro para intuír como pode terminar este culebrón. Sempre tiven claro que Pablo Iglesias non se ía a quedar coas mans cruzadas. Miúdo é o ególatra! E a vinganza está servida a través dos deputados e senadores de Podemos Catalunya. Agora estas figuras que se cren deuses, queren tamén a "confluencia" cos Domènech e compañía e ameazan con facelo público. Iso quere dicir que as súas señorías sáltanse a opinión dos militantes e a decisión da executiva catalá do seu partido. É dicir, que traizoaron aos que traballaron como burricáns, é dicir, ás bases do seu partido. Non son estas soberanas? Que respecto teñen a súa señorías ás opinións dos militantes? Para que serve a consulta realizada e na que eles tamén participaron? Son as bases só un instrumentos das ambicións dos unxidos pola graza do divino Pablo? Por que se fai o contrario do que se predica?

"A historia da ética é un triste relato de ideais marabillosos que ninguén cumpre" dicía Yuval Harari. Nin sequera os que se chaman os representantes do pobo?

A historia nunca é como empeza, senón como termina. É a hora da rebelión das bases como fixeron Pablo Iglesias, Echenique e Cia, contra "a caste" á que tanto criticaron. Iso si, camuflado de "pobo", cun discurso populista e unha falsa modestia que comparte coa súa "compañeira" portavoz.

Seguiremos comentando….

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress