Avogabamos no pasado artigo por unha Convención do PP que pechase as súas feridas internas, fixese propósito de emenda e recuperase a súa credibilidade polo ben da estabilidade política de España. Un partido de dereitas forte, crible e europeísta non fai mal a ninguén e si beneficia á credibilidade dunha ideoloxía bastante deostada nos últimos anos.

Desgraciadamente, ao noso entender, non foi así. O empeño de Casado e os seus paniaguados en aparentar unha unidade inexistente que logo escenificarían claramente Rajoy e Aznar -cada un polo seu lado- causou vergoña allea e estupor entre os votantes que se foron a VOX ou a outras formacións aburridos de tanta comedia, ao comprobar como os actuais dirixentes esquecíanse dos seus marróns xudiciais e seguen sen mostrar o menor arrepentimento público das corruptelas cometidas e, por suposto, dos enormes erros políticos labores.

Pedirlle agora aos de Vox que volvan a casa causa risa frouxa e é, sobre todo, unha estupidez digna de destacar, xa que pon en evidencia ao que a solicita, deixándoo ante a opinión pública como o maior parvo político do post franquismo español e europeo.

E se a dereita, unha vez máis, non foi capaz de mirarse a si mesma para ofrecernos unha catarse completa, cabe esperar que os seus adversarios imítena e volvamos fracturar ao electorado, convertendo as novas citas ante as urnas, nun batiburrillo de siglas que fagan ingobernables as comunidades autónomas e os concellos para logo desembocar nun Parlamento con vocación de gaiola de grilos, no que discutan acaloradamente tantos partidos como deputados electos.

O PP de agora é o triste epílogo dunha política en plena decadencia. E como non logramos saír do pozo, só cabe exclamar aquilo que dicía o cura que me bautizou: Deus non colla confesados.