A Convención do PP desta fin de semana, non é unha reunión máis de militantes destacados do primeiro partido de dereitas deste país porque, pola expectación que esperta e, sobre todo, polo momento político no que vivimos, aseméllase máis a ese punto de inflexión no que un grupo ha de elixir o camiño que vai seguir nun futuro inmediato, sen que quede demasiada marxe de manobra para cometer unha equivocación histórica.

Desde que Manuel Fraga cambiou a Alianza Popular dos Sete magníficos polas siglas do Partido Popular, a dereita deste país nunca se sentiu tan observada pola opinión pública que forman os seus concidadáns, tanto votantes como non votantes, nos seus trinta anos de vida. A presenza no recinto de IFEMA, xuntos pero non revoltos, de adversarios e mesmo inimigos encarnizados, fala ás claras de que de alí ten que saír algo diferente ao que hai, e que se iso non é así, nas próximas eleccións haberá trompazo seguro.

De entrada, ao actual líder Casado Blanco convenlle non expor a Convención contra ningún dos seus opositores internos, porque se o fai, a estampida cara a Ciudadanos ou cara a VOX pode ser histórica. Ao país convennos un partido de dereitas organizado e solvente, onde a corrupción desapareza de verdade do seu ADN e a crispación se re-direccione cara ao debate interno e non cara aos titulares dos diarios.

Moitos somos os que afirmamos que VOX nace da discreta e xa histórico labor de Fraga de remansar as reaccionarias ideoloxías franquistas que el mesmo representaba xunto aos outros seis magníficos, adornadas pola "fiel espada triunfadora" do Maestro Guerrero, dentro do inmenso habitáculo que era a casa común da dereita española. Alí, para entendernos, xa ninguén era facha e todos podían presumir de novo carné de demócrata, fosen ex procuradores do movemento, ex falanxistas carlistas, liberais ou democratacristianos. A ruptura insospeitada do bipartidismo, con todos os seus escándalos e enfrontamentos, acabou con ese paraíso esparciendo os restos do naufraxio en varias pateras, algunhas das cales volveron a aparecer na apracible costa da rúa Xénova.

Pablo Casado Blanco non é Aznar, nin moito menos Rajoy, e esta Convención é a súa. A que de verdade pode outorgarlle o sinal de líder nos próximos anos ou, polo contrario, envialo ao limbo onde Hernández Mancha levita en soidade eterna. A todos convennos que a Convención do PP salga ben. E iso escrito por un xornalista republicano de esquerdas pode soar a sarcasmo. Non o é porque, tal e como podemos observar no auxe da ultradereita en Europa, un actúa por puro interese colectivo, pero tamén individual. Por iso, no noso titular mollámonos aberta e contundentemente: a Convención do PP debe acabar ben.

E señores, aquí pasa como naquel chiste que me contaron de neno sobre un pai que quería que o seu fillo aprendese a nadar, e que para conseguilo non se lle ocorreu mellor método que lanzalo, sen demasiado recato, ás frías augas do Pai Miño, co inquietante consello: Manolito, dálle ás manitas que che convén!