Independentemente de que consideremos absolutamente lexítimas as diverxencias sobre a Reforma laboral aprobada polo Goberno español de quenda (PSOE/UP), a actitude das dereitas españolas (PSOE/VOX) no debate parlamentario non pode clasificarse máis que como vergoñosa.
Parece cada día máis evidente que, a pesar da tripla crise que nos golpea duramente (sistémica, ambiental e pandémica), da brutal ofensiva das dereitas (PP/ Cs/ VOX) e os seus aliados (xuíces, policías, medios de comunicación...) e das comprensibles diferenzas internas, o goberno español das esquerdas (PSOE/UP) avanza na súa consolidación con cada vez máis seguridades de ser quen de finalizar a actual lexislatura e afrontar a próxima nunha excelente posición de partida tal como para repetir a actual maioría.
Cos avances na vacinación e, por caso, a progresiva desescalada das máscaras, entramos, despois de case ano e medio de pandemia, nunha maior normalidade que repercutirá positivamente tanto na convivencia e na vida cotiá como na marcha da economía.
Os bloqueos institucionais deberían estar regulados por lei, a acatar por todos aqueles que queiran ocupar un Goberno, sexa este municipal, autonómico ou central.
Nos últimos tempos, o ata fai poucas datas neno mequeiro das grandes empresas, entrou nunha espiral de despropósitos que poucos chegan a entender.
Que conclusións sacar cando vemos a Casado (PP), Rivera (Cs) e Abascal (Vox) xuntos defendendo a unidade de España, contando co apoio de baróns tan significativos como Núñez Feijoo (PP), fronte a non se sabe que “inimigos da patria”, desa patria unha grande e libre?
O PP de agora é o triste epílogo dunha política en plena decadencia. E como non logramos saír do pozo, só cabe exclamar aquilo que dicía o cura que me bautizou: Divos non colla confesados.
Pablo Casado Branco non é Aznar, nin moito menos Rajoy, e esta Convención é a súa. A que de verdade pode outorgarlle o sinal de líder nos próximos anos ou, polo contrario, envialo ao limbo onde Hernández Mancha levita en soidade eterna.