Un dos grandes déficits da democracia española é a carencia dunhas dereitas autenticamente demócratas. Unhas dereitas que nada teñan que ver coa herdanza franquista e alíñense sen equívocos nin dúbidas coa defensa da democracia, a liberdade e os dereitos humanos por encima de calquera diferenza política e/ou ideolóxica. Un déficit que ten moito que ver tanto en como se desenrolou a transición cara á democracia en España en canto como se vertebra a dereita e os medios de comunicación e opinión que a defenden.

Sen considerar estes factores pode resultar difícil entender o que está a suceder estes días coa dereita española, e galega, nas que usando unha linguaxe coloquial puidese parecer que “se tirou ao monte”. Que conclusións sacar cando vemos a Casado (PP), Rivera (Cs) e Abascal (Vox) xuntos defendendo a unidade de España, contando co apoio de baróns tan significativos como Núñez Feijoo (PP), fronte a non se sabe que “inimigos da patria”, desa patria unha grande e libre? Que conclusión diferente a de que a democracia en España, e Galicia, aínda é claramente deficitaria.

Repasemos algúns feitos históricos relevantes que explican este déficit da democracia española:

21 de setembro do 1975: morre, na cama, Francisco Franco, un dos ditadores máis crueis e sanguinarios do século XX. Atrás vai quedar un réxime fascista que duraría 36 anos e que deixa como un dos seus sinistros legados máis de 1 millón de mortos e de 150.000 desaparecidos. Foron máis de tres décadas dun terror tal que situaron a España a cabeza dos estados no mundo –só superado por Cambodia- con maior número de desaparecidos. Décadas nas que os asasinatos legais, os axustizamentos, as desaparicións e a represión violenta foron contrasinal do réxime. Un réxime que, ao día de hoxe, aínda non foi debidamente condenado en España. A morte na cama do ditador –a diferenza, por caso de Hitler e Mussolini- marcará unha democracia que, aínda hoxe, pode cualificarse como deficitaria. Unha democracia que naceu tutelada polos aparellos do estado franquista –exército, xudicatura, servizos secretos- e que aínda hoxe ten na alta instancia da Xefatura do estado a un personaxe (Felipe VI), non electo, herdeiro do nomeado polo ditador (Juan Carlos I) e que, segundo mandato constitucional (Tiduo II da C.E.) é inviolable e non está suxeito a responsabilidades, como corresponde a unha España grande e libre”.

4 de maio de 1977: un grupo de exministros franquistas e recoñecidos falanxistas (Fraga Iribarne, Martínez Esteruelas, Silva Muñoz, Lopez Rodou, Tomas de Carranza, Fernández de la Moura e Licinio de la Fuente) liderados todos por Manuel Fraga, fundan o partido de Alianza Popular (AP), que en xaneiro de 1989, sería refúndao pasando a denominarse Partido Popular (PP), un partido cuxos dirixentes e fundadores nunca renegarían do seu pasado franquista. Un partido que inspirado nos principios do humanismo cristián e cun carácter conservador neoliberal quere ser unha garantía de que, contando co apoio da brisa católica, permanece vivo entre as dereitas españolas o espírito de “unha España, grande e libre”.

5 de maio de 1996: o Partido Popular, con José María Aznar á fronte, gaña as eleccións xerais, por maioría ampla, abríndose así a etapa (1996-2004) da “España vai ben”, na que as políticas de liberalización, privatización e desregulación axudan a que se disparen as burbullas inmobiliaria e crediticia, cuxa explosión daría lugar á gran crise. Un período de goberno durante o cal se dispararía a corrupción con tal intensidade e extensión que convertería a PP no partido europeo con máis dirixentes e cargos políticos imputados e condenados por corrupción e malversación de fondos públicos. Un período de goberno lembrado tamén por, no plano internacional, involucrar a España na chamada “guerra contra o terrorismo internacional”, cos episodios das guerras invasoras de Afganistán e Iraq que ademais de non contar co apoio da ONU tamén foron obxecto dun enorme refugallo popular. Non cabe dúbidas de que durante este período os idearios de “unha España, grande e libre” guiaron a acción do goberno.

20 de novembro de 2011: de novo o Partido Popular, esta vez presidido por Mariano Rajoy, gaña as eleccións xerais, unha vitoria que repetiría (2015 e 2016) estando a fronte da xefatura de goberno 7 anos (2011-2018). Será cando por primeira vez aplíquese en España o artigo 155. Multiplícanse os xuízos por corrupción a directivos e dirixentes do Partido Popular, e o mesmo partido será declarado culpable (caso Gürtel) por financiarse ilegalmente. Ademais da corrupción, este período será lembrado polas durísimas políticas de axuste fiscal e rebaixa salarial que levaron a economía española a unha gran depresión que ademais de disparar o desemprego (superaría os 6 millóns equivalentes ao 27,1%) convertería a España nun dos estados europeos con maiores niveis de desigualdade social e desequilibrio territorial. Tamén será lembrada por ser a primeira vez que triunfa unha moción de censura (25 de maio do 2018), que presentaría o portavoz do PSOE (Pedro Sánchez) e que contaría co apoio da maioría do arco parlamentario. A “España, grande e libre, en todo o seu esplendor decadente”.

10 de febreiro de 2019: as dereitas (PP, Cs e Vox) convocan unha gran manifestación contra o goberno de Pedro Sánchez (PSOE). Unha manifestación a que acudiría o presidente de la Xunta de Galicia, Núñez Feijoo, o mesmo día que en Galicia miles de cidadáns, de todas as clases, saían a rúa na defensa da sanidade pública. Unha manifestación convocada polos seus promotores que chamaron “aos españois para protestar contra Pedro Sánchez” polo seu diálogo coa Generalitat de Catalunya por considerar que tal diálogo podía supoñer a ruptura de España. Con todo, a baixa participación para este tipo de actos (40.000 persoas), deixou en evidencia que a convocatoria “nun día para emocionarse coa bandeira que nos ampara e protéxenos” foi un gran fracaso e que nesa data a “España, grande e libre” non tivo un día de gloria especialmente.

15 de febreiro de 2019: Pedro Sánchez (PSOE), na súa calidade de xefe de goberno, convoca eleccións xerais e inmediatamente as dereitas españolas enceréllanse nunha loita caína por ver quen é máis de dereitas. Unha batalla na que VOX parece saír con certa vantaxe nesta defensa de “unha España, grande e libre” que, con todo, defenden todas as dereitas (PP, Cs. Vox).

Unha España grande e libre que é o mesmo que dicir unha España sen auténtica democracia, con enormes déficits sociais e de calidade de vida, con grandes desequilibrios territoriais. Velaí una das posibilidades que se abren nas próximas eleccións xerais. Unha España tal que se asemella, por caso, a que defendía Falanxe Española (FE) e moi especialmente o seu fundador José Antonio.

Apértense os cintos.