Este xoves o popular López Miras quedouse composto e sen ser investido presidente da comunidade murciana pola negativa de Vox a votarlle. A decisión do partido de Abascal de votar en contra débese ás declaracións de Villegas e Girauta, que frivolizaron co que estaban a falar na longa reunión do PP, Cidadáns e Vox, ao afirmar Girauta que “se reuniron para tomar un café, pero en ningún caso para negociar un acordo programático”. Declaracións que non fixeron ningunha graza aos líderes de Vox para, acto seguido, levantarse da mesa de negociación e a negativa para votar ao candidato do PP.

A actitude de Rivera e o seu núcleo de confianza de escenificar que non queren saber nada de Vox está a abrir unha brecha no variado trío da dereita que deixa no aire -tamén- a postura de Vox no Goberno da Comunidad de Madrid. Chegarán a un acordo no último minuto? É posible. Pero o enfrontamento entre Rivera e Abascal é máis propio dunha pelexa de galos que de ideario político, por moito que os de Cidadáns queiran demostrar o contrario.

Rivera, ao que lle acusan de estar “desaparecido” -de cando en vez realiza escapadas persoais coa súa parella actual-, nos momentos craves ten en Villegas e Girauta a uns provocadores capaces de esnaquizar negociacións nas que xa se conseguiu acordar temas.

Nos últimos tempos, o ata fai poucas datas neno mequeiro das grandes empresas -como se lle denominou a Albert Rivera- entrou nunha espiral de despropósitos que poucos chegan a entender, senón é porque quere marcar territorio e demostrar que el “solito” conseguiu situar ao seu partido no segundo lugar en intención de voto segundo a última enquisa do CIS. Un resultado que, por outra banda, colmou as súas aspiracións de sorpaso ao PP e énchelle de “orgullo”.

Tampouco se entende que declinase reunirse con Pedro Sánchez nesta segunda rolda de contactos. Rivera instalouse no “non é non”, como vén repetindo cal un lorito Inés Arrimadas, sen darse conta de que ten a obrigación de sentar a dialogar co candidato á presidencia do Goberno, aínda que o resultado final sexa o “non é non”. Forma parte dos deberes dun político, vai tamén no soldo. A política é sentar a negociar tantas veces como faga falta, aínda que non se estea de acordo co interlocutor e as súas ideas. Dicía Duke Ellington que “os problemas son oportunidades para demostrar o que se sabe”.

Se alguén pensa que as vacacións para algúns poden ser tranquilas, que llo vaia quitando da cabeza, con tanto fronte aberta que hai. Se a esquerda ten problemas, o trío variado da dereita atópase na mesma posición, mentres a cidadanía do montón, asfixiada pola onda de calor, non acaba de crerse o que está a suceder e soña con irse de vacacións a ver se á volta as cousas cambiaron.