Non podería empezar máis asombroso o mes de decembro, último do 2025. É como a traca final: peche de todos os problemas? Iso debería ser, pero non será. Só as festas do Nadal darán unha pequena tregua. Despois, as cousas volverán ao lugar de sempre: inestabilidade política, pelexas dos partidos, xustiza, contradicións e o xogo da ruleta rusa con consecuencias para a cidadanía.

Non se gaña para sobresaltos; non fai falta enumeralos, os asuntos que os producen son dabondo coñecidos. Este martes, o presidente do Goberno, Pedro Sánchez, asesorado por non sei quen, dedicou o día á operación Catalunya, ou mellor definido, operación Junts. Para iso utilizou a televisión pública TVE para ser entrevistado desde Moncloa por Gemma Nierga (estrela de televisión española en Catalunya(2Cat) con dous programas). Despois, na emisora do Conde de Godó, coa súa figura e soporte independentista en todo o chamado procés, Jordi Basté (quen, por certo, fichou pola 2Cat para realizar un programa de entrevistas), facíao só para Catalunya. Dúas entrevistas, dous xornalistas cataláns, dous ámbitos: Catalunya, España. Esta última para que se decatasen todos os españois que miraban a tele nese momento

Unha estratexia comunicativa nada casual, creo que equivocada. Tratábase de cortejar ao seu socio Junts, tras anunciar non fai tantas datas que rompía peras co PSOE de Pedro Sánchez ,que non daba soporte ao seu goberno. Deixaron pasar os días. Os temas xudiciais que afectan aos socialistas fóronse complicando; os socios externos do goberno, ERC, PNV e Podemos (cando non ten o día torto) están coa mosca tras a orella por todo o que están a cantar os tres tenores. O presidente do Goberno non pensa dimitir, de momento, nin convocar eleccións. A súa idea, con permiso da xustiza, é seguir gobernando até 2027. Necesita os votos de Junts e ocórreselle aos seus “asesores” lanzar a operación Catalunya para dúas cousas: recoñecer que non cumpriu con algunhas cousas pactadas co partido de Puigdemont, que seguirá dialogando —cumprindo as promesas anteriores e as novas?— e agradarlles os oídos a Puigdemont, Turrull e ao seu portavoz no Congreso, Miriam Nogueras, a encabuxada permanente. Con que fin baixou á area o presidente Sánchez? Sinxelamente (algúns dirán incomprensiblemente) porque a necesidade aperta e, como di un proverbio chinés: “Debes ingresar á gorida do tigre para atrapar aos seus cachorros”. Outra cousa é que o consiga.

Un día despois, convocatoria da portavoz de Junts, Miriam Nogueras, para contestar ao devandito polo presidente nas dúas entrevistas. A súa aparición, cousa pouco habitual nela, fíxoo cun gran sorriso de orella a orella , da que fixo uso ao longo da súa comparecencia e durante as preguntas dos xornalistas, que estaban asombrados. Era a expresión dunha “gañadora” que fixo que o presidente de España, esa a a que tanto despreza, agachase o espinazo, como eles querían. Junts, aínda que haxa coqueteado co PP, sabe que un goberno PP-VOX non é bo para a volta de Puigdemont, pero si para o partido. Claro que o que lle interesa ao fuxido é a súa volta; o demais é un tema complementario, a pesar da división interna que hai en Junts. Cousa normal, dado os tumbos que foi dando; para algúns perdeu a súa identidade.

A pregunta que se fan moitos é ben sinxela: e agora que pasará? Junts rectificará e seguirá apoiando ao goberno de España? Se a escenificación de que Sánchez recoñece que non cumpriu e está disposto a rectificar, Junts terá que volver preguntar aos seus militantes se cambian a postura, que até hoxe din que o pacto segue roto , segundo Miriam Nogueras, “estamos onde estabamos”. Non é fácil. Dicía Concepción Areal: “Todas as cousas son imposibles, mentres o parecen”.

Non hai que esquecer aos outros partidos, ERC e PNV. Os republicanos, en boca de Rufián, xa dixeron que o de Sánchez é un erro, non están de acordo. O PNV está á espera dos resultados xudiciais e, ademais, o apoio, se llo dá, terá un prezo, como sempre. Mentres, a voz que di o que pensa, o presidente de Castela-A Mancha,García Page declaraba a preguntas dos xornalistas que "a xente de Puigdemont non se merece que o Goberno se poña de xeonllos”. Dicía o escritor e político Charles Maurice Talleyrand: “O que non pode ser, non pode ser e ademais é imposible.” Unha frase que se adoita utilizar moito. Pois esa é aplicable a algunhas das peticións que quere Puigdemont: a súa volta a Catalunya, que tanto tempo leva esperando. A decisión non é cousa só do presidente, senón que a xustiza ten moito que dicir.

Dicía Confucio: “O home que cometeu un erro e non corríxeo comete outro erro maior”. Nesta situación atópase o presidente Sánchez e, polo tanto, o PSOE, cuxas voces internas (en privado) non están de acordo co que está a suceder no partido e que nas distintas eleccións pasaralles factura; caso máis inmediato: Estremadura este mesmo mes.Fronte a este escenario tan pouco saudable apliquemos a fórmula que dicía Charlie Chaplin: “Un día sen rir é un día perdido”. Será a única maneira de facer máis levadía a situación.