A pouca ética de tres maxistrados que xulgaron ao fiscal xeral

Que a realidade supera á ficción é algo sabido. Estamos a velo case a diario e aínda temos a capacidade de asombrarnos; iso fainos máis humanos, se se pode dicir. Estamos a vivir nun estado de zozobra constante, onde os mitos, os valores das persoas e a ética de colectivos saltaron polo aire. Son tempos de dúbidas, incredulidade e de pensar que algo haberá que facer. Mirar para outro lado, pensar que isto non nos afecta, é unha actitude que di moi pouco das persoas que o practican. O máis fácil é queixar, sen mover un dedo para achegar, denunciar ou manifestar pedindo que as cousas cambien. A area das praias fórmana millóns de grans de area. Así debería ser a sociedade: persoa a persoa forman unha gran masa, e cada unidade pode facer cousas.

O colectivo xudicial, nos seus diversos estamentos, segue sendo noticia, para desgraza da cidadanía, que ve como cada día perde máis credibilidade polas súas accións ou omisións. Non son deuses, aínda que haxa unha parte deles que o crea; tampouco son intocables nunha democracia. Adóitoo escribir moitas veces: o respecto e a credibilidade non se impoñen, gáñanse con exemplos, cousa que non se está dando desde hai tempo.

Aínda segue coleando a “sentenza” non dada aínda do xuízo ao fiscal xeral do Estado, onde se lle condenaba por filtrar datos (cousa que non foi probada), sen que a condena sexa argumentada, unha semana despois de habela “filtrado” o Tribunal Supremo. Unha decisión que está a ser cuestionada por colectivos de xuíces e fiscais.

Este mércores coñecíase que tres xuíces que xulgaron e condenaron ao xa dimitido fiscal xeral do Estado, Álvaro García Ortiz, impartiron un curso de tres días a semana pasada, precisamente os días nos que teoricamente estaban deliberando sobre o fallo. Os tres maxistrados foron: Andrés Martínez –presidente do tribunal e relator da sentenza, que aínda parece estar sen redactar–, Juan Ramón Berdugo e Antonio da Moreira. O curso remunerado estivo organizado polo Colexio de Avogados de Madrid (ICAM), que, por certo, foi unha das primeiras acusacións en querellarse contra a Fiscalía.

Os tres maxistrados cobraban 90 euros por hora: Andrés Martínez percibirá 180 euros polas súas dúas horas de clase; Berdugo e Da Moreira, con catro horas cada un, suman 360 euros cada un. Ademais, Da Moreira, pola coordinación do curso, sumou 270 euros. Parece mentira que as súas tres señorías, a quen se lles supón moito traballo, teñan tempo para dar cursos (é bastante habitual que o fagan) e realíceno precisamente nunha entidade que se presenta como acusación nun xuízo no que participan o tres, un deles o presidente do tribunal, o que pode expor conflito de intereses, polo menos segundo algúns xuristas.

No caso de que sexa legal a participación dos tres maxistrados, o que se expón é a non idoneidade de facelo, a falta de ética do tres. O presidente do tribunal, ao concluír a súa clase, dicía: “E con isto, señores, conclúo, que teño que pór a sentenza do fiscal”, palabras que levantaron risas entre os asistentes.

As palabras do presidente do Tribunal Supremo, Andrés Martínez, son dunha irresponsabilidade manifesta. Non viñan ao caso e mostraban unha chulería impropia do cargo. A discreción adoita pedir aos demais; el está por encima de todo. Alguén tomará medida coa súa señoría polas súas palabras, a súa parcialidad neste caso co Colexio de Avogados de Madrid e a pouca ética que tiveron o tres? Non podían renunciar dada a situación? Unha nova acción das súas señorías na que o exemplo non forma parte da actuación profesional. Dicía Frei Antonio de Guevara no século XVI: “Ningua é a lei que a todos igual non é.”

Pola contra, o nomeamento da nova fiscal, Teresa Peramato, criticado por algúns partidos e tamén polo sector máis conservador da xudicatura, foi aprobado por unanimidade polo Consello Xeral do Poder Xudicial. É un bo sinal. Producirase un cambio no mundo da xudicatura? Hai que pensar que se puxo un gran de area neste mar xudicial, onde aínda fan falta moitos grans progresistas para que a confianza da xente na xustiza vaia volvendo aos poucos. Iso gáñase con exemplos, transparencia e achegamento á cidadanía.