Cando hai un mes aproximadamente quedámonos sós na rede publicando unha información preocupante de Seat, na que se falaba de que a cúpula da matriz alemá deixaba en mans da directiva española a decisión de levantar a planta por mor da preocupación que existía polos incidentes nas rúas de Catalunya, só os sindicatos da compañía saíron a botar auga ao lume da noticia, xa que a súa obrigación é afastar o perigo dunha decisión tan grave do xa moi incendiado panorama industrial catalán.

Logo, a Generalitat reaccionou, tarde e mal, enviando a Alemaña á Consellera competente, que volveu con a “boa nova” de que os xefes xermanos apostaban pola continuidade, o cal provocou o lóxico cabreo do capo da Seat Luca De Melo, quen lembrou ao políticos prol independentistas que a compañía e a marca decidían o seu futuro en Martorell, porque se gañaron a credibilidade pola súa xestión en beneficios nos dous últimos anos, que é o que realmente importa nestes casos.

Logo viñeron dous paróns na produción por mor de supostas dificultades dalgunha planta auxiliar e con eles, a gran preocupación, esta vez de provedores e sindicatos, que non acaban de ver que a cousa da estabilidade vaia ben, e máis aínda cando algúns medios de comunicación publicamos que “o xestor” De Melo ten encima da mesa unha oferta irrechazable da competencia para dirixir outra gran marca mundial.

O certo é que varios miles de traballadores seguen coa alma en albas, e moito máis desde que comproban a inanición política duns dirixentes, que nin saben nin poden evitar unha traxedia laboral desta natureza. Así mesmo, en Madrid, o goberno socialista -perdido nunha moi enmarañado lio de pactos- tampouco dá sinais de fortaleza, coma se quixese dicirlles aos traballadores da SEAT que agora non está para estas cousas da baixada do PIB catalán, que xa ten bastante co seu de creación dun Executivo estable.

E así chegamos a un punto en que este gravísimo problema chega á encrucillada na que se corra o risco de caer na moi manida frase de “entre todos matárona” … e ela soa mudouse de sede a un país do Leste. Toca pois armarse de valor e destinar todas as enerxías sociais -sexa cal for a ideoloxía política- a defender a permanencia de SEAT que tantos anos e esforzos custou conseguir. Non caben pois nin desculpas nin demoras. Co pan da xente non se xoga, nin se fai política “feble”. Hai que poñer en marcha “xa” a produción, e esixirlle ao fabricante que salga cantas veces sexa preciso, porque SEAT é rendible -porque o é- e que os seus coches véndense cada vez máis por ser un bo produto e dos máis competitivos. E por suposto, esixirlles aos sindicatos que non se durman e non lles pillen como aos de Continental coa crise xa dentro. Imos, que todos temos que espabilarnos.