Á que acompañan sen rubor a varios palmeiros socialistas, o mais probable é que a túa cidade se chame Barcelona e que a túa volta ao traballo cada día sexa un 'via crucis'. Pagarás máis impostos que ninguén, pero non terás contedores nos que deixar o lixo porque os que os queimaron agora péganse a vida pai e nai na moi céntrica Plaça Universitat, vociferando impunemente. Por certo, vaia pais!

Acampada universitat

Iso si, lixos non haberá, pero que non falten condóns, que os nenos, á parte de foder ao próximo que paga os seus impostos, reclaman preservativos para darse o gusto de regodearse en plena rúa. Tampouco hai urbanos, non os busque en pleno caos na confluencia onde cortaron a Gran Via, nin sequera cando Vd. vive fóra da cidade e viaxa en coche ecolóxico para non contaminar e aparca en praza de garaxe tratando de non xerar atascos. Nin por esas. A ninguén lle importa deste Concello común e socialista que se lava, se é que se lava, as mans e sobreactúa cando ve unha cámara para non perder votos, especialmente a vedette Colau á que os seus pasos polos teatrillos de barrio deixoulle unha pose que só os barceloneses souberon apreciar converténdoa en alcaldesa dunha urbe, antes marabillosa e, agora, capital da roña, do deixamento e sobre todo do incívico.

Esta mañá, andando polas beirarrúas próximas a a Plaça de Catalunya tiven que esquivar á beira mesmo dunha Farmacia a un ciclista que circulaba pola beirarrúa a toda velocidade en dirección contraria, o energúmeno case se me leva por diante se non chego a pegar un brinco. Case de inmediato, tras cruzar a Ronda, plena como sempre de autobuses ruidosos e contaminantes, vexo vir a outro tipiño que viña tamén en dirección contraria aos coches, a toda velocidade cun patinete que, véndomo chegar, fíxome refuxiar tras as cadeiras dunha terraza. O tipo, coma se a cousa non fóra con el, seguiu adiante, mentres outros transeúntes insultábono a eito. Arriba, nos balcóns, bandeaban as decenas de carteis que os veciños colocaron hai meses protestando ao concello pola ‘contaminació’ e o ‘soroll’, sen que este, repito, socialista e común-podemita, déase por informado. As baldosas do chan, negras de non terse baldeado nunca, mesturando estilos de desigual orixe, seguen aí mortas de noxo, en pleno centro urbano, para que a xente se parta a crisma.

Non se o que farán vostede pero un, desde que sabe que pode volver votar, leva facendo campaña para que a familia e os amigos non voten a estes inútiles da política, Comúns de Podemos e Socialistas de Sánchez, que fan o noso día a día en Barcelona, insoportable por terceiromundista e perigoso, especialmente para os máis maiores. Gañarán, pero non co meu voto. Anden, bótenlle valor, e imítenme se no seu pobo pasa o mesmo. Non esperen a que o do Goberno de España o arranxe, e o de Catalunya menos...

O verdadeiramente noso, o máis próximo, é o que máis importa. E non me digan, que non todos temos un panorama semellante. E engado máis; estou case seguro de que os que nos obrigaron a volver votar, non chegan a un pacto de Estado, nin de coña. Así que aproveiten.