Pablo Iglesias

Tras o polémico pacto con Bildu, o PSOE matizou a última hora do xoves que unicamente acabarán co despedimento por baixas por enfermidade e cos límites de caducidade de convenios colectivos. Con todo, á primeira hora do mércores o vicepresidente contesta que "pacta sunt servanda (o asinado obriga)". Bildu tamén di que o pacto segue vixente.

O ministro de Dereitos Sociais e Axenda 2030, Pablo Iglesias, asegurou que nesta crise do coronavirus Covid-19 desde o seu ministerio reforzaron as competencias das CCAA sobre as residencias de maiores e que seguirán facéndoo. 

Ao longo da historia da humanidade, sempre houbo persoas que iso de agachar o lombo non vai con eles. 

O que debería ser unha situación excepcional converteuse en habitual nos gobernos de distintas cores que tivo a España democrática, e é contrario aos principios constitucionais que sustenta o Estado de Dereito e o sistema parlamentario occidental.

O problema non é a chaqueta de Pablo Iglesias, nin sequera a súa vivenda. Son as políticas públicas progresistas que está a poñer en marcha este Goberno e que ven facilitadas polos indiscutibles impulsos políticos e talante social que P está a achegarlle.

Di un proverbio suízo que “As palabras son ananos, os exemplos son xigantes”. Isto vén a conta coa incrible historia que estamos a vivir a cidadanía cando o vicepresidente Pablo Iglesias, no seu afán de protagonismo político, aparece en rolda de prensa, explicando as políticas sociais que vai aplicar a súa área.

Os centros de poder occidentais, como Estados Unidos, Francia ou Inglaterra, teñen inquietude por o feito de puro sentido común de que os segredos do seu Estado poidan ir parar a mans castristas, rusas, bolivarianas... ou do PNV.

Ao longo dos poucos anos que Pablo Iglesias leva en política, demostrouse unha cousa: mente máis que fala, que xa é bastante. Cando di unha cousa, tennos afeitos a que sempre é o contraria.

Os nomes dos ministros que ocuparán as carteiras do novo Goberno de Coalición de PSOE e Unidas Podemos van coñecéndose aos poucos desde as véspera da investidura de Pedro Sánchez e xa se sabe que será o Executivo da democracia con máis vicepresidencias e que a formación de Pablo Iglesias contará cunha vicepresidencia e catro ministerios.

Consólame que a súa historia centenaria, a parte boa da mesma, serviralles moito de axuda e que a liberdade de expresión aínda está vixente, aínda que pasaron cousas moi raras no último mes nas relacións do Goberno cos medios de comunicación.

Os dous novos membros do Goberno -Pablo Iglesias e Irene Montero- son os frescos, non do barrio, senón dun goberno de esquerdas.

O primeiro Goberno de coalición entre PSOE e Unidas Podemos terá 20 ministerios,  tres vicepresidencias, é dicir, tres carteiras máis que o actual .

O que resultou imposible en medio ano arranxouse en dous días. Sánchez e Iglesias compareceron xuntos, apertón de mans e abrazo incluídos, para anunciar un acordo ao que agora deberán sumar máis socios para superar os previsibles votos en contra de PP e Vox.

Comezou a campaña con malas perspectivas para pénsanos en clave progresista, pola sinxela razón, de que están tan encabuxados que non queren ir votar de ningunha das maneiras.

É o triunfo da incapacidade dos novos políticos para tragarse o seu orgullo de fanfurriñeiros e intereses partidistas.

Tras o último intento onte á noite de achegar posturas, a nova reunión dos equipos negociadores dos dous partidos finalizou sen avances. 

Hai que supoñer que a Señora Calvo, esta vez, non vai tomarnos o pelo en nome dos socialistas de Ferraz e que a sopa de siglas que configura Podemos deixará de facer comedia.

As confluencias de Unidas Podemos e Esquerda Unida instan a Pablo Iglesias a facer pública a súa decisión sobre se dará ou non o seu apoio á investidura de Pedro Sánchez como presidente do Goberno de España ou se prefire que se repitan as eleccións xerais.