​O día despois

Comezou a campaña con malas perspectivas para os que pensan en clave progresista, pola sinxela razón, de que están tan encabuxados que non queren ir votar de ningunha das maneiras.

Como sempre, pódelles, o que antes de que os anti taurinos aparecesen nas nosas vidas, chamábase a vergoña toureira, que era un estado de ánimo  que non tiña Rafael Ortega “El Gallo” cando protagonizaba unha das súas escandalosas “espantás” que xustificaba, sen dubidalo un instante, cunha frase das súas que xa pasou á memoria colectiva: "Prefiro unha rifa a unha corná”. É dicir, que só toureaba aos touros que lle gustaban, provocando, detrás da barreira, que varios dos bóvidos volveran aos currais, no medio da xolda duns e a monumental rifa da maioría dos afeccionados, que naquela época, enchían, lembremos, de forma masiva, as prazas de touros españolas, especialmente a Maestranza, onde este personaxe de lenda, compartía cartel con Lagartijo Mozo ou Juan Belmonte. Casado coa gran Pastora Imperio, este xenio do toureo, non ten grandes imitadores entre os actuais líderes da nosa política, pero si entre os votantes que se queren quedar na casa e renegan de volver a  entregar a súa papeleta ás formacións da esquerda, por non ser capaces de configurar un goberno dese signo político mentres a dereita, si soubo pactar enxaugues asombrosos, para evitar a súa desaparición política tras o trompazo electoral sufrido o 28 de Abril do mesmo ano.

Bo nesta estabamos a tentar acougarnos, cando, como xa lles anunciaba no meu anterior artigo, os partidos non esperaron a que nos recuperabamos do desgusto do día anterior, para tirarnos encima as súas novas mensaxes tentando convencernos de que non pasou nada e que, ou imos votar, ou se nos cae o ceo encima. O cal, non está mal como terapia de grupo.

E para confirmar o que lles conto, onte fomos vendo en televisión, primeiro a Irene Montero que, sen pensarllo dúas veces, abandonou a súa permiso de maternidade, en contra do que ela e o seu moralista marido sempre predicaron, para lembrarnos que a súa formación, feita un trapo, segue predicando ética, poñendo como exemplo, faltaría menos, que ela non quixo ser Vicepresidenta de España. Pablo, Pablito, Pablete -perdóeme José María García polo plaxio da frase- acolloouse e tirou da parienta para explicar o inexplicable. Vese que a cancha que se lle deu a Iñigo Errejón e a súa posible candidatura nos medios madrileños, púxolle dos nervios e tívose que encerrar, supoñemos nós, no seu luxoso chalé a tomarse unha tortilla de Diazepan para que non lle dese un pasmo antolóxico. Home, Señor Iglesias, que isto xa o sabía ata a Colau.

 Logo, finxindo calma, moita calma, vimos a Pablo Casado transformarse nun home de centro seguindo o consello dos seus asesores, refírome naturalmente aos profesionais que contratou, e non os "chichinabos" que o convertían nun adaíl da intransixencia nacional, para así saír tamén na tele, despois de comer con Rajoy o galego tranquilo, en busca do ansiado bipartidismo que parece ser, que agora, para aqueles que o vilipendiaban, é a mellor solución política para saír do tremendo lio no que estamos metidos.

Tamén, por suposto, vimos ao Cidadán Albert Ribeira pegar outro dos seus famosos brincos, deostando de novo ao sanchismo, e de paso, tentando enganar a Casado cun pacto que lle devolva a imaxe de centro que o mesmo esnaquizou con estúpida aleivosía ao longo destes últimos meses, expulsando, para iso, do seu círculo de confianza a destacados e intelixentes colaboradores do partido como Garicano, Valls a súa gran fichaxe municipal ou o ata hai pouco amigo da alma e eurodeputado, Javier Nart. Vamos, que a parella de Malú, non só destrozou a xira da famosa cantante este verán, senón que ademais, levou aos seus e súas, vía monotema catalán e baixo  o lema Sánchez Go Home cara á tormenta electoral perfecta. Desde logo, se alguén se merece pegarse un trompazo nesta histórica ocasión, ese é este suxeito político lunático e caprichoso.

E entón, sucedeu que cando estabamos nese punto de irnos á cama para durmir sen cear, angustiados polas mensaxes duns e doutras, aparece na pantalla Pedro Sánchez substituíndo aos de OEl Intermedio, que son os que me fan rir a esas horas. O que me faltaba.  Entón entendino case todo: Mantívose caladiño tras o anuncio real de novas eleccións, coma se deixase a todo o mundo desfogarse, para reservarse para o gran Chupinazo de saída: A entrevista con Ferreras na Sexta. Unha patada nos beomoles aos seus adversarios, que diría o gran portavoz de Esquerra, Gabriel Rufián, outro que tal se expresa.

Como non quero recoñecer que o secretario Xeral do PSOE é o que, con diferenza é o menos malo dos que  van presentarse, e que a pesar da soberbia que lle adorna é o único que dá a imaxe de Presidente de Goberno moderno, non lles vou a dar a miña opinión sobre o que dixo para non favorecerlle. Só déixolles dous apuntamentos: Gustoume como explicou por que lle pon Iñigo Errejón, unha gran pista a seguir polos desencantados de Podemos ou da Esquerda Unida, e a outra, é que o PSOE é un partido con historia e que por iso sabe unirse cando hai que pelexar en situacións electorais tan difíciles como a de agora. Sánchez deu un paso atrás, e a súa oposición interna tamén. Nese tema entendéuselle todo ao candidato que provocou novas eleccións. Tivo, iso si, a piadosa serenidade de non dicir que os principais empresarios deste país e a Europa de Bruxelas tamén querían o mesmo e non un goberno de coalición co anti europeísta Pablo Iglesias. Tragouse o sapo e ninguén onte tivo o valor de comentalo.

Así que, xa saben, tras este día despois, desmesurado en case todo, a partir de agora a seguir aguantando o montón  de mensaxes que nos vai a caer encima e a reflexionar sobre o que é realmente importante, que consiste en decidir onde  van ir a tomar unhas cañas e un par de tapas para dixerir o voto o día dos autos. Agur.