​É Pablo Iglesias un macho ibérico á vella usanza?

Ao longo da historia de España- con transformacións adaptativas aos tempos- a figura dun determinado prototipo de homes foi unha constante: o macho hispánico, un prototipo de home da pel de touro. 

Moitas películas do cinema español han reflectido este arquetipo; desde Alfredo Landa, pasando por José Luis López Vazquez e terminando por Máximo Valverde. Dous modelos de macho hispánico co mesmo obxectivo: a conquista e submisión das mulleres.

Nos anos corenta, en plena ditadura e ao amparo do nacionalcatolicismo, o macho ibérico é ungido da supremacía sobre a muller, como consagración da súa virilidade. Iso si, a relixión, non lle “toleraba” o uso dos seus atributos sexuais ata non pasar polo altar e bendicir o santo matrimonio. Outra cousa ben distinta é a sociedade, que era permisiva, segue séndoo?, cos usos e abusos da súa conduta.

Algúns especialistas aseguran que o poder do macho ibérico está baseado en ser "o máis de todo", pero de forma expresa na súa potencia sexual. Podía deitarse con cantas mulleres deixaranse e cantas máis veces mellor. En cambio, a muller debía chegar virxe ao matrimonio, senón era así, o nome que lle poñían é o da profesión máis antiga do mundo. Porque a muller estaba concibida para darlle pracer ao home e ter fillos. A muller era educada para servirlle como escrava e ademais sen dereito a protestar.

As relacións que o macho ibérico ha mantido sempre hna sido a da súa poder e supremacía sobre a muller. Co paso do tempo, alá polos anos setenta e oitenta, inventouse o termino machista, para eliminar o outro termino. A verdade é que non foi así, cámbiase o nome, pero os efectos, aínda que se mitigaron, segue vixentes, non nos enganemos.

Nestes tempos que nos toca vivir, a aparición de Podemos no panorama político español e o empoderamento do seu líder, Pablo Iglesias, ao que a súa contorna pretoriano acuñoulle o cualificativo de macho alfa -con outro aspecto físico , distinto argumentario, pero co mesmo fin--, co que o interesado sente alagado, volveu a rexurdir o macho ibérico, baixo a aparencia de macho alfa, termo que evoca á modernidade dos que viñan para darlle á volta ao calcetín do poder e o que fixeron é meter dentro e quedar cunha parcela que é o que pretendía.

 Pero que é un macho alfa? É o home-tamén hai mulleres- que pensa que ten unha personalidade avasalladora, que pode con todo, sen límites. O seu comportamento adoita ser agresivo, cortante, e ten “éxito” coas mulleres, sobre todo, se ten poder. Cando ten a capacidade de descualificar ao seu opoñente para gañarlle. Adopta unha actitude dominante, e ocupa o papel de líder.

Pablo Iglesias é un macho ibérico camuflado de macho alfa porque así o cualificaron o seu círculo máis próximo, o que comparte o poder que o lles deixa. Hai que xurarlle submisión para seguir gozando dos cargos que el lles outorga. Senón fano pódelles ocorrer o mesmo que aos seus compañeiros fundadores, ensínaselles a porta de saída.

A obediencia cega de todos e as amizades estreitas con determinadas mulleres son os ingredientes que fan do "macho alfa" o líder da seita máis importante que hai nestes momentos en política. Onde están as mulleres feministas de Podemos?, só na propaganda que paga a ministra- muller do líder. Cantas leas de saias/pantalóns das “feministas polo cargo”! Só hai que facer un reconto de todos os casos.

O penúltimo exabrupto do líder sectario e vicepresidente do goberno da España descolocada é o seu ataque continuo aos medios de comunicación que non comulgan co seu ideario ideolóxico, xa sexa de dereitas ou de esquerdas, dá igual. Un ataque que veu a demostrar do que son capaces en Podemos se tivesen poder sobre eles. O de Venezuela sería un chiste. Para disimular, hai poucas horas trataba de disimular dicindo que a critica é boa e hai que ser tolerantes. Esquécese que el demandou a varios medios e mesmo lles pediu uns 500.000 euros por danos e prexuízos.

Para apoiar ao seu xefe/amigo a famosa Dina do teléfono, directora do diario dixital -licenciada en ciencias políticas- copia doutro bolivariano dicía que o xornalismo necesita “o seu propio 15M” tras criticar as malas condicións do desenvolvemento da profesión na actualidade”. Seguramente o dirá polo diario que ela mesma dirixe, e que máis perece un panfleto que un medio de comunicación.

Como do 15M sacaron un bo redito político e económico igual sóalles a frauta e queren facerse co control dos medios de comunicación para poñer ao país no mesmo listón que Venezuela. Menos mal que España é diferente!