Ao longo dos poucos anos que Pablo Iglesias leva en política, demostrouse unha cousa: mente máis que fala, que xa é bastante. Cando di unha cousa, tennos afeitos a que sempre é o contraria. Un político da escola bolivariana/estalinista, disfrazado de demócrata moderno “xurdido” das bases, tras haberse líquidado da súa contorna a todos aqueles que lle facía sombra ou tiñan criterios propios.

A pesar de declararse feminista, o líder morado, ao longo da súa traxectoria, conta no seu haber coa fulminación dunhas cantas mulleres, fóra da propia, Irene Montero, por razóns obvias. Esta é a lista -ata o momento- das defenestradas: Tania Sánchez -a súa parella durante uns cuantos anos ata que se cruzou Montero-, Carolina Bescansa -a única muller na fundación de Podemos-, Fabiola de Meco, Gemma Ubasart, Lorena Ruiz Huerta, Laura Pérez, Lola Sánchez, Ana Carmen Sainz, Rosana Alonso, Rita Maestre... e na corda frouxa, Sara Carreño (A Rioxa) e Noemí Santana (Canarias). Todas elas foron “liquidadas” polo feminista Iglesias, todo un record que pode seguir ampliándose... Xa dicía Laura Pérez en 2018 que: "Podemos é un partido cun concepto moi patriarcal e iso influíu no meu caso, hai moito machirulo, pero tamén femiñas". A única excepción coa que, ata o de agora, non puido Pablo Iglesias, é a andaluza Teresa Rodriguez, que a pesar de tentalo en varias ocasións, non puido, aínda que non desiste ata conseguilo. “En política estase en contacto coa roña e hai que lavarse para non cheirar mal” afirmaba o vello Enrique Tenro Galván.

Outras mulleres non tan coñecidas foron fulminadas tras críticas a Iglesias pola compra da súa “casoplón”. Non tolera que ninguén critique ningún dos seus actos.

Coa polémica do seu chalé, o actúal vicepresidente do Goberno de Sánchez e cos resultados electorais, parecía que a súa carreira política chegara ao seu fin, por iso, o pasado ano falábase de que ía dar un paso á beira, deixando á súa muller que fóra a candidata. Xustificábao non polos malos resultados e o veto de Sánchez a entrar no goberno, senón porque o mesmo manifestara en repetidas ocasións que había unha limitación de estar en primeira liña. Mostra das súas sentidas palabras, a presenza omnipresencia en todos os seráns de Montero e o cambio de nome: Podemos pasou a chamarse Unidas Podemos, un toque feminista para espertar ao persoal e atraer o voto feminino.

Os últimos resultados electorais e a necesidade do PSOE dos seus votos,para gobernar levaron a Iglesias -xa non estaba vetado para entrar no goberno- resucitaron ao a Iglesias, conseguindo a súa propia vicepresidencia, catro ministerios máis, un deles ocupado pola súa muller, Irene Montero.

Con este panorama de “éxito persoal”, onde dixen digo a agora digo Diego. Nin se marcha, nin deixa o control do partido en mans da súa muller, quen en marzo do 2019 afirmaba moi segura que "pronto" unha muller lideraría Podemos. Non era a única que fala así, a portavoz da Executiva, Noelia Vera, recoñecía ese mesmo ano a "intención" de que no futuro congreso de Podemos haxa unha "muller" que dea o paso. "Evidentemente, cando se abra outro proceso", e haxa que elixir á nova dirección, "pois evidentemente esperamos que sexa unha muller a que dea ese paso á fronte e que teña o apoio dos rexistrados. É a intención", dixo, porque é o "tempo das mulleres e hai que estar cego para non velo". Cega debe estar ela, porque Pablo Iglesias, o seu amigo será, sacrificarase por todos para ser elixido de novo o máximo responsable de Unidas Podemos, un sacrificio que toda España debe agradecerlle.

O novo "encontro" de Vistalegre III, está deseñado para mellor gloria do secretario xeral Iglesias, que leva xa 6 anos á fronte da secretaria xeral. Alguén se atreverá a presentar candidatura e enfrontarse a Iglesias?, tal e como puxeron as cousas para eses posibles candidatos, está claro que non. A parte dos avais necesarios, das hipotéticas candidaturas, o equipo técnico nomeado pola propia executiva, deseñou un sistema de votación que obriga a votar nun mesmo paquete, ao secretario xeral e as súas propostas de estatutos e estratexia política. Por tanto non poderá haber candidato sen documentos, nin documentos sen candidatura, todo facilidades nun tempo record que será outra escusa máis para non ter adversarias, iso si, todo moi transparente e democrático.

Algúns poderían pensar que aí está o Comité de Garantías ao que se pode acudir para expoñer as queixas por este novo sistema. Ninguén acode xa ao mesmo, está totalmente desacreditado porque a última palabra tena sempre o Consello de Coordinación Estatal, ou o que é a mesma a Executiva que controla Pablo Iglesias. Parcialidade?, totalitarismo e submisión de todos, máis agora que hai cargos que repartir. Todo moi democrático, como se está comprobando. Dicía Francesc Pi i Margall que “As conviccións políticas son como a virxindade: unha vez perdidas, non volve recobrarse".