elecciones

Está en xogo o cambio dun modelo de goberno ante o fracaso de tres presidentes que cada vez o fixeron peor

Desde o Govern consideran que a situación epidemiolóxica non permite pensar agora en realizar unhas eleccións nun contexto seguro cando falta só un mes para a votación. Neste escenario, e coa pandemia avanzando a pasos axigantados non só en Cataluña senón no conxunto do país, a Generalitat pretende aprazar os comicios.

O motivo, segundo eles, é a pandemia sanitaria que segue facendo estragos e agora máis co repunte, por culpa daquelas persoas irresponsable e insolidarias que se poñen as recomendacións dos expertos por monteira e as consecuencias páganas tamén outros que non teñen a culpa.A decisión final de aprazar os comicios é competencia da Generalitat, aínda que o consenso entre as forzas que concorren debería terse en conta.

Puigdemont quere a amnistía, cousa que non vai se é posible, e confórmase xa co indulto, que tamén sería para o resto dos fuxidos.

 Como foi posible entón que con tales precedentes este apoio social non se repetise nas eleccións autonómicas do 12J? Como foi posible que polo camiño (en pouco máis dun ano) perdese máis de 200.000 votos?

A degradación humana da que falan Puigdemont e os seus tres avatares é que vivan duns bos soldos, administrado o seu tempo libre -que é moitos- en idear estratexias que axuden máis se cabe á división interna de Catalunya, ao desastre social, político e económico, aínda que el teña os seus gatos pagos, a súa familia tamén e a súa muller siga gañando 6.000 euros mensuais por un programa semanal do que ninguén fala.

A senadora demócrata por California foi designada recentemente como a segunda de Joe Biden, que lidera as enquisas no enfrontamento con Donald Trump na carreira pola Casa Branca. Harris, candidata agora á vicepresidencia do Goberno estadounidense, sería a primeira muller en ostentar ese cargo se os demócratas álzanse co poder. 

Se algo nos ensinaron as eleccións de Galicia e Euskadi é que a vascos e galegos gústanoslles a política que se fai no Congreso dos Deputados, no Senado e desde o Palacio da Moncloa, cuxos dirixentes incendian cada día ao país con mensaxes lapidarios sen atopar a maneira de pactar acordos que arranxen o día a día da xente que as está pasando canutas para poder saír adiante.

A confluencia de Galicia En Común (Podemos Galicia), Anova e as mareas da Coruña e Santiago non logrou nin un só escano en Galicia, a pesar de que as enquisas lles daban entre seis e catro representantes nalgúns casos. 

Un primeiro dato destacable é o de que o Partido Popular (PP), recorrente gañador nestas tres contendas electorais, moveuse entre o 45,8% (2012) e o 47,6% (2016) dos votos que en termos absolutos supuxo estar sempre por encima dos 650.000 sufraxios, chegando a rozar os 800.000 (2009). Evidencias empíricas que confirman unha indiscutible fidelidade no voto tal que lle permitiu consolidar a súa clara hexemonía política en Galicia.

A Xunta Electoral ha avalado a suspensión do proceso electoral, como pactaron as principais forzas políticas, e sinala que a decisión de que non se celebren pódese "adoptar polo presidente da Xunta" á vista do estado de emerxencia sanitaria declarada.

A maior diferenza está no espazo que debería cubrir o galeguismo de esquerdas. Lembremos que nas eleccións do 2016 ese espazo estaba ocupado por dúas organizacións (EN MAREA, BNG) que finalmente sumaron 20 deputados e 390.400 votos que representaban o 26,7% dos escanos e o 27,4% dos votos emitidos.

Se en Galicia e en Euskadi gañan os actuais inquilinos que se someten ao ditado das urnas poderiamos comezar a pensar que algo no mesmo sentido cabe nas catalás e logo no resto das comunidades do resto dos españois, incluídos os bolivarianos populistas