Se algo nos ensinaron as eleccións de Galicia e Euskadi é que a vascos e galegos non nos gusta a política que se fai no Congreso dos Deputados, no Senado e desde o Palacio da Moncloa, cuxos dirixentes incendian cada día ao país con mensaxes lapidarios sen atopar a maneira de pactar acordos que arranxen o día a día da xente que as está pasando canutas para poder saír adiante. A quen votaron os fillos de Breogan? Ao moderado Feijóo que se parece ao líder nacional do seu partido como unha marmota a un tigre de Bengala. Que dixeron os vascos? Mellor Urkullu máis os sociatas que os experimentos con Bildu, que xa gobernarán algún día se os xenios de Madrid continúan tirando pedras contra o seu propio tellado constitucional.

E por se isto fose insuficiente quédanos o vergoñoso trompazo de Pablo Iglesias e a súa seita podemita, á que o humor galego ha transformado nunha empanada de sandrunejos que é algo así como unha tortilla de cantos rodados do Sil ademais sen a calor do Amandi. Imos, que os da terra do caldode cuiñas dixéronlle ao Marqués de Galapagar aquilo tan antigo de que se non quere caldo, ha de tomarse dúas cuncas. E iso é un mal agoiro se a receita esténdese á política nacional.

E se o PP de Casado fixo o ridículo, especialmente en Euskadi coas súas manobras orquestrais na escuridade, e ademais Pablo Iglesias foi varrido pola marea moderada das Rias Galegas, que dicir do lince da Moncloa!, ao que o efecto que nestas eleccións sempre produce estar no Goberno! Pois, que esta vez non foi así, e que o seu carisma político non vale nada, nin en Galicia, nin en Euskadi porque a súa actuación electoral foi, ou mala ou moi mala. O outro dia, Pedro Sánchez non só perdeu o avión que lle levaba a Vigo, senón tamén a pouca credibilidade que quedaba na Comunidade galega.

Outro dato máis. O independentismo en Euskadi xa ten máis deputados que os partidos constitucionalistas. E en Galicia subiron espectacularmente. Tras as declaracións de Junqueras hoxe mesmo a o novo diario independentista do Conde de Godó, nas que afirma que xa nunca pactará con o PSC de Iceta, o panorama que temos en Catalunya tras as eleccións de Outubro é de clara confrontación co estado, e con ela o embrión de alianzas moi perigosas para a convivencia que, unidas ao intento de desprestixio do actual Monarca vai levar a graves enfrontamentos sociais.

Por resumir: Isto pinta cor oliva negra e todo grazas á forma de facer politica dos políticos de Madrid.