​Eleccións, cambios ideolóxicos, Lluís Llach e a CUP

A campaña electoral ha empezado fai tan só uns días e promete. Todos están contra todos, incluídos os partidos que aínda gobernan Catalunya xuntos. Illa converteuse no saco de boxeo de todos os seus adversarios, a quen todos dan, asáñanse, e o saco aguanta os golpes con estoicidad. Está afeito aos boxeadores. Sábeo e non se queixa, polo menos en público. Encaixa ben ata os golpes baixos como se está comprobando nos debates que leva ata o de agora. 

O cantante e escritor Lluís Llach / EP

A campaña converteuse nunha loita sen prexuízos ideolóxicos, sen miramientos e coa vista posta en rabuñar votos, ao contrario. É a lei do que máis pode -incluídas as acusacións, que son demasiado. Hai que falar de programa, de cambios e de ilusionar á cidadanía. 

Tampouco se escapan os cambios de partido dalgúns políticos ideolóxicos?, que se viñeron producindo na precampaña, co obxectivo de ocupar un bo lugar na lista que lle permita dispoñer de escano e bo soldo. É a premisa principal de moitos dos integrantes das listas. 

Cambios de partidos políticos producíronse en todas as formacións –antes chamábaselles cambio de chaqueta-, aínda que uns foron máis soados que outros. Cousa da condición humana que se aplica aquel refrán que di ”a caridade ben entendida empeza por un mesmo”. Hai unha longa lista e iso non cambiará nunca, só hai que repasar a historia. Falta ética na política? Moita. Esta foise ás costas e xa se sabe que as costas o aguanta todo. Xa dicía o filósofo e humanista José Luis Aranguren que “os valores morais pérdense sepultados polos económicos”.

Este domingo, o cantautor Lluís Llach volvía de novo á actualidade “política” mediática participando nun mitin da CUP en Xirona para dar o seu apoio á candidatura desta circunscrición. Xustificou a súa presenza afirmando que “esta xente que apoio ten como unha dos seus obxectivos a sanidade pública”. Está convencido que “a crise pospandemia esixe cambios radicais, que vaian máis aló do sistema” Dio unha persoa que foi cabeza de lista por Xirona da coalición transversal independentista Junts pel Si nas eleccións do 24 de xullo do 2015. No seu paso polo Parlamento catalán non se lle coñece ningunha actuación destacable que non sexa as súas rajadas contra o goberno de España e o seu apoio sen concesións da independencia. As súas aparicións estelares en mitins e a súa promoción da súa canción máis emblemática, A Estaca. No 2018 a Generalitat desígnao para presidir o Consello Asesor para o impulso do Foro Cívico e Social para o Debate Constituínte que se disolvería un ano despois. Desde entón Llach tivo pouco protagonismo mediático e menos político. Sentiuse utilizado polos seus xa excompañeros? Iso despréndese ao dar o seu apoio aos antisistemas da CUP.

É curiosa a traxectoria política de Llach, sen entrar na familiar. Na súa mocidade, como el mesmo explicaría nun libro sobre el, era un fanático relixioso, e por ese fanatismo foi durante catro anos vicepresidente dos Cruzados de Cristo Rey, unha organización relixiosa xuvenil, “onde o pasaba ben e nutría a miña vocación relixiosa ata que chegou un momento que non entendía algunhas cousas”, explica no libro.  

Noutra época Llach estivo moi próximo ao PSC, ata que romperon as relacións. Despois duns anos dedicados á súa profesión, tras deixar a música, vivir dedicado ás súas empresas e a súa Fundación en Palmarin, no Senegal. Onde por certo foise ao día seguinte de que se declaraba a DUI, onde el tomara parte activa.   

A súa “evolución” ideolóxica como se pode comprobar foi espectacular e dunha coherencia total. A pregunta é terminará dando o seu apoio á CUP? Llach, a máis diso ser un gran cantautor, é un persoa imprevisible e agora sectaria baixo esa capa de voz suave e de misa, escóndese unha persoa que cambia de opinión. Claro que na súa mocidade podía ser un tema de idade e agora pódelle suceder o mesmo. “As accións son, certamente, a única maneira de expresar a ética”, adoitaba dicir a socióloga e feminista Jane Addams.