“O mundo está feito de protóns, neutróns, electróns e parvos dos collóns”

Dentro de poucas horas superouse a primeira fase oficial da campaña electoral -levamos uns cuantos anos de camapaña e éntrase xa na última semana, a recta final que concluirá nas urnas o 14-F. Esta foi unha semana na que os candidatos se prodigaron máis nos medios de comunicación -non todos, porque teñen as súas preferencias-;  ademais percorrer o territorio tentado explicar que cada un deles é mellor que os seus contrarios. Prometen tantas cousas, moitas  son imposibles. E xa se sabe que os imposibles son cousa de San Judas Tadeo, non dos políticos, que de momento de santos teñen ben pouco.

Mentres os días avanzan, só imos coñecendo pílulas programáticas dos programas electorais, esas que resultan máis atractivas electoralmente falando. Pero non o groso do mesmo, a súa letra pequena e moito menos o que teñen pensando facer o 15-F, que é importante, porque igual -adoita suceder- páctase con algunhas formacións contrarias ao que pensan eses votantes.

Mentres a campaña avanza vanse coñecendo datos da vida cotiá -que non se para pola campaña- e que preocupa á cidadanía: a saúde das persoas que está a xerar -agora máis- angustia, preocupación e cabreo. A covid está a se levar por diante a demasiadas persoas, pero o resto de enfermidades graves e non tan graves seguen estando aí, non se foron de vacacións. Necesitan ser atendidas e non o son. Esta semana coñecíase que un 20% dos cancros non está a ser diagnosticados. Din que o pasado ano diagnosticáronse cifras similares ás do 2019. Esquécense de sumarlles ese 21% que non tiveron a posibilidade de entrar nesas tristes cifras nada boas. Estímase que cando termine a terceira onda, a cifra de cancros non diagnosticados podería chegar contorna ao 30%. Datos que poñen os pelos de punta, e máis cando se coñece que cada día morren de cancro 300 persoas Inxectarán máis diñeiro para salvar a sanidade e consecuentemente a saúde das persoas?

O cobro dos ERTES, pensións non contributivas segue sendo outra das preocupacións das persoas afectadas que ven como cada día anúnciase que están en marcha, que se están pagando, pero logo resulta que unha parte ínfima é a agraciada con esta lotería. O resto de afectados reciben axudas das familias, ONG, o Banco de Alimentos e outras entidades. Esa situación, que non é ficticia, debería estar nas prioridades electorais.

O sector do turismo, a hostalería, o comercio e tantos outros sectores atópanse na UCI económica/social sen que ninguén lles bote unha man. Levamos así un ano no que moi poucos ven unha saída. Outros baixaron a persiana e non a volverán abrir. Non son números, senón persoas que están desesperadas.

Poderíase facer unha longa lista de todas as cousas reais que afectan á xente e ás que queren que se lles de solución. Se os políticos non son realistas e poñen os pés no chan das necesidades reais, desperdiciouse outra oportunidade máis de atender o que realmente é prioritario para a cidadanía, que é o máis importante. Os políticos deben afrontar a realidade que está a deixar a pandemia e volverán recuperar a confianza de todos, os que van ir a votar, por responsabilidade e dos que non -están no seu dereito- porque agora máis que nunca é necesario crer que isto ten solución. Como dicía Mafalda, “o único que non ten garantía cando rompe… é a confianza”. Ao final como definía ben a filla de Quino “o mundo está feito de protóns, neutróns, electróns e parvos dos collóns”.