​A resaca das eleccións catalás (I)

A resaca das eleccións catalás xa empeza a albiscarse nas formacións que tiveron malos resultados, cousa que debería ser normal. En política, como na vida de todo fillo/a de veciño sucede o mesmo: hai consecuencias, xusta ou inxustas, dependendo a quen lle toque.

Tres partidos saíron mal parados na contenda, cuns resultados que os deixaron xeados: Cidadáns, PP e o PdeCat. Os tres por diferentes razóns. O partido laranxa ha vivido nas minchas desde que Albert Rivera conseguise 57 escanos no congreso dos deputados. Isto supuxo un subidón persoal e político que lle levou a crerse que podía ser presidente do goberno. O seu ego elevouse tanto que se permitía o luxo de non atender aos empresarios que lle axudaban, e moito, na súa carreira política. A ruptura cos empresarios foi total cando Rivera desdeñou apoiar ao PSOE para gobernar e dar estabilidade política, económica e social durante polo menos unha lexislatura. Co ‘non’ dos naranjitos e o de Podemos, a situación derivou nunha nova convocatoria electoral e o que todos xa coñece: goberno de coalición PSOE e Podemos co apoio dos independentistas, PNV, etc.

As novas eleccións baixaron de golpe a Albert Rivera do ceo madrileño ao asfalto da Carreira de San Gerónimo para anunciarlle que perdera nun abrir e pechar de ollo 47 deputados, o que supoñía que agora só contaba con 10. A chulería acabóuselle de golpe: dimisión inmediata, abandono da política, ano sabático, publicación dun libro explicando a súa versión dos feitos e, como do aire non se vive, fichou por un coñecido bufete de avogados para exercer a profesión para a cal estudara; avogado en fase de reciclaxe -estivo uns cuantos anos sen exercer- e contactos co PP por temas profesionais, non hai que ser malpensados. Desta maneira terminou o soño dun político ambicioso que no seu primeiro cartel electoral apareceu espido e espertou a curiosidade dunha boa parte da cidadanía. Polo menos fora orixinal e transgresor. 

Nas eleccións catalás, con Inés Arrimadas, máxima responsable de Cidadáns a nivel nacional, -envorcada nestes comicios- con diferenzas dentro da formación en Catalunya -noutras comunidades tamén-, a marcha da que fora designada como cabeza de lista, Lorena Roldán -foise ao PP- e a elección a dedo de Carrizosa, o balbordo estaba servida. Contivéronse os críticos para non amolar a campaña. Ao final, Cidadáns volveu pegarse o trompazo; de 36 deputados e ser a forza máis votada, quedouse en 6, perdendo 30 escanos. Todo un mazazo que puxo en pé de guerra aos críticos que piden responsabilidades, cambios de estratexia e de persoas. Produciranse? Quen sabe, como se adoita dicir cando non se ten nin idea do que poida ocorrer. Con todo, algún xesto visualizarase para tranquilizar aos rebeldes de quenda que se quedaron, algúns e eles, sen escano e coas ganas intactas, máis dun, de comprobar como se vive dun escano.

O que lle sucedeu a Cidadáns non é unha boa noticia. Un partido de centro sempre é bo que exista. Vén ser unha balanza que unhas veces inclínase á esquerda, outras á dereita, dependendo dos obxectivos aos que ha de servir e en ocasións equilibra o peso.

O que lle sucedeu a Cidadáns non é unha boa noticia. Un partido de centro sempre é bo que exista. Vén ser unha balanza que unhas veces inclínase á esquerda, outras á dereita, dependendo dos obxectivos aos que ha de servir e en ocasións equilibra o peso. Será capaz de superar esta fochanca, recompoñerse, definir o que quere ser e como facelo? Sería bo que se definisen, é bo para eles e tamén para a sociedade.

Non se quen dixo algunha vez que “os grandes cambios sempre veñen acompañados dunha forte sacudida. Non é o fin do mundo. É o inicio dun novo”.