Din que, en campaña electoral, os partidos aplican aquilo de que todo vale con tal de conseguir os seus obxectivos: facerse co triunfo ou alcanzar o maior número posible de escanos. Iso non debería ser así, falta ética e sobra márquetin. Vímolo ao longo de todas as campañas desde que se recobrou de novo a democracia. Ben é certo que nunhas máis que noutras.

O líder de ERC, Oriol Junqueras.

O líder de ERC, Oriol Junqueras / EP

Se revisásemos as fotografías de todos eses anos, algunhas nos sorprenderían, outras nos producirían un sorriso, e as que máis unha exclamación daquelas que din “quen che vexa e quen che ve”. Son cousas dos arquivos, as hemerotecas. Feito que nos gusta que existan, son a historia dun país imaxe a imaxe.

Nesta campaña do 14-F as fotos non deixan de ser as imaxes do que están a facer e que quedará para a historia este domingo. Como xa se anunciou déixanos unha instantánea de Oriol Junqueras e Arnaldo Otegi, o referente da esquerda abertzale e exmiembro de ETA. Unha imaxe nun mitin ao que foi convidado para ver se conseguen máis votos. Está segura ERC de que iso será así? A máis dun poñeríaselle cara de malo leite. Non é para menos. Na vida hai que pasar páxina, non se pode vivir do pasado, pero hai cousas que teñen un límite. Están os republicanos na onda de Otegi? Este político que chama ao terrorismo loita armada. Aos atentados, acción armada. Aos danos causados, é dicir aos asasinados, consecuencias do conflito. Aos terroristas, presos políticos. Aos etarras que se atopan en prisión cativerio do Estado. E así poderiamos seguir lembrado declaracións súas ao longo da súa historia recente.

Nese acto central dos republicanos interveu tamén de forma telemática Marta Rovira, fuxida ao país dos bancos e as contas opacas. Sobre Otegi dixo que ten moitas leccións aprendidas do camiño cara á república e a liberdade. Esquécese Rovira das outras leccións das familias de vítimas de ETA a quen non se lles esquece a “lección”.

Mentres, o xornal do réxime -o que goberne-, a Vangarda, despachábase cun artigo do seu director no que, entre outras cousas. alegrábase de ver aos presos políticos participando na campaña electoral e consideraba este feito de boa noticia. E aproveita para pedir o indulto porque segundo el cada día que pasa sen que se solucione a situación dos presos é un problema para todos. Que todos? Este artigo non é casual, nin inxenuo, senón unha estratexia de punta de lanza para que cando iso prodúzase a quen lle corresponda, é dicir ao goberno de España, teña argumentos para xustificar o indulto. É a gran estratexia do diario do grande de España e o “petit” de Catalunya.

Mentres os políticos presos seguen coa súa frase favorita -“volveriámolo facer”- a Vangarda fai que non se decata e ” dá” a cara por eles. Que xogo é leste? Sinxelamente un xogo político con finalidade crematística. É tan sinxelo como iso. Non hai épica nin ética.

Así que este domingo tivo dúas fotos fixas: a de Otegi e Junqueras e a da Vangarda facendo un papel que moitos dos seus lectores non chegan a entender. Nós si. O dicía xa Quevedo: “poderoso cabaleiro é don diñeiro”.