Faltan 15 minutos para o final do partido e o Barcelona gaña 0-3. O balón queda rebotado na área grande e o 10 blaugrana conecta un potente zapatazo co exterior do pé. O estadio enteiro fúndese nun sonoro “Uy!” pola intervención felina de Sivera que evita outro gol visitante. Entre queixumes culés e aplausos babazorros, Ansu Fati suspira pola ocasión perdida para sentir, de novo, ídolo do Barça. Ansu, o Lamine Yamal antes de Lamine Yamal, trata de reencontrar como futbolista, aínda que só ten 21 anos, e desfacer da etiqueta de xoguete roto. Porque as lesións parecen truncar a carreira do dianteiro chamado a marcar unha época -mesmo se dixo que remplazaría a Messi. A MESSI!- desde que empezou a rompela recentemente saído da Masia. E a culpa pode estar no infortunio, nas présas, nos malos consellos, ou nun calendario que obriga a un raparigo a xogar mércores e domingo desde os 16 anos.

O Barça, por necesidade ou por virtude, depositou o seu futuro nas botas de Ansu Fati cando era só un adolescente. O neno que debutou con España sendo un adolescente ou que se converteu no máis novo en anotar coa zamarra barcelonista ou na Champions League cargaba coas ilusións dos miles de afeccionados do Barça, que vían na súa cara aniñada un porvir cegador. Talvez ese peso excesivo foi o que tronchó as pernas aínda por desenvolver do hispano-guineano, que empezou a afectar de lesións musculares e entrou nunha deriva que lle impediron render ao nivel esperado e progresar adecuadamente. Meses no dique seco, recaídas, reaparicións fugaces e unha cesión con máis luces que sombras á Premier trouxéronnos até este momento, no que Fati atópase co coiro botando na área de Mendizorroza.

É imposible saber se Ansu Fati asomarase ao nivel dos vaticinios, eses que agora debuxan o rostro do seu compañeiro Lamine, o novo Ansu, nas estrelas. Tampouco se Gavi será -cando termine de recuperar- o pitbull que perseguía o esférico de área a área, nin si Araujo reaparecerá coa fortaleza que se lle presupón ao charrúa, nin si Ter Stegen terá o impulso no salto que caracteriza ao xermano, nin si Marc Bernal chegará a ser o temón que Flick vía en el… Nin sequera sabemos si Dani Carvajal, o último en caer en combate, volverá vestirse de curto. Isto vai por barrios e todos eles viron a cara máis amarga do fútbol nunha lista á que tamén podemos incorporar a Rodri, a Hamari Traoré ou Joan Martínez, outro raparigo que non ten idade para afeitar pero si para enfundarse a elástica do Real Madrid e pasar polo quirófano.

Sería lóxico pensar que a mala sorte xogou un papel fundamental en todo isto, e así é, pero tamén o feito de que Carvajal, que alzou a Eurocopa o 14 xullo, estaba a levantar a Supercopa de Europa o 14 de agosto coa camiseta empapada en suor. Menos dun mes para facer a paréntese entre unha tempada e outra para un futbolista de 32 anos que o ano pasado xogou preto de medio centenar de partidos. Difícil non relacionar esta fatiga, cando xogas dúas veces por semana, cunha lesión que pode retirarche.

Porque o calendario é cada vez máis incomprensible. As tempadas entrecrúzanse unhas con outras e xa non dá tempo nin a saborear os títulos. Todo vai moi acelerado e fai falta facturar máis e máis para pagar os soldos dos millonarios que nos entreteñen durante 90 minutos. Porque agora hai fútbol de luns a domingo, e xa aburre. Nin sequera o afeccionado ten tempo para o descanso. Como explicar entón que a Xornada 7 da liga empezase antes de que terminase a Xornada 3 e que a Xornada 6 empezase máis tarde que a 7 pero acabase antes? Só unha mente privilexiada como a de Javier Tebas pode obrigarme a facer semellante circunloquio.

Non nos podemos aburrir, e xa aburre tanto entretemento: cando para A liga veñen as seleccións, e logo Europa, e despois a Supercopa de Arabia, e a Copa, e cando non hai Champions é Europa League ou Conference, e logo un Mundial de Clubs que aínda non viu ninguén pero que promete revolucionar un deporte que non necesita revolucións, senón volver á esencia, todo o máis primario, aos estadios cheos e os transistores para seguir os partidos simultáneos. Rodri propuña -antes de romper o cruzado- unha folga para evitar esta saturación de partidos. Non o vexo mal, porque alguén ten que plantar e deben ser os obreiros do gol. Claro que si hai folga, tamén ten que haber recortes, empezando polos indecentes salarios dos contratos que asinan.

E, xa postos, por que a folga non pode ser na bancada? Á fin e ao cabo, somos os afeccionados os prexudicados e os máis desencantados con este asunto. As novas xeracións pasan, e enténdoo, porque ninguén pode afeccionar a un deporte no que a camiseta do equipo ao que amas vale 120 euros. Porque velo pola tele custa 200 euros ao mes e obríganche a contratar tamén unha liña de móbil e o paquete das series turcas. Non queda máis remedio que comprarlle a camiseta a un mantero e ver un paupérrimo Real Valladolid vs Leganés nunha canle trucho cos comentarios do locutor da o Jazeera mentres o presidente desta a nosa Liga ameaza con levar aos “piratas” ante a Xustiza. Premiarnos é o que terían que facer aos que se presentan no Alfonso Pérez un luns de novembro ao dez da noite -aquel que pode, porque non todos poden pagar unha entrada ou un abono ao prezo ao que se publicitan-. Baleirar os estadios, apagar os televisores e dar as costas ao fútbol moderno, o último de liberdade ao que podemos agarrarnos estes corsarios mal chamadas seareiros.

Nin hai prezos populares, nin hai horarios para que a xente poida ir ao estadio, nin fútbol en aberto, nin futuro para este deporte que se ha fagocitado a si mesmo e que agora, en busca de máis recursos, saca máis tortas do forno para repartir porcións entre uns poucos equipos mentres os afeccionados estamos caninos, pero de fútbol, non dun negocio que deriva cara á súa autodestrución sepultado sobre billetes e torneos que ninguén verá nunca. Ata que iso pase, que Lamine xogue cada semana ata que unha entrada criminal sáqueo en padiola do verde ou ata que nunha cabalgada o seu corpo dígalle que xa non pode máis. Será nese momento no que nos botemos as mans á cabeza, porque entón Lamine Yamal será, esta vez si que si, o novo Ansu Fati. E xa sabemos como segue esa historia…