Cruzo a porta de casa, cargado como unha mula, facendo equilibrismos coas bolsas da compra e as chaves para acertar a botar o pestillo. Suando a pinga gorda por transportar escaleiras arriba todas as miñas viandas, póñome na cociña a colocar cada cousa no seu sitio e caio na conta: "Foder, os tomates!", exclamo, pois era a única cousa que de verdade tiña que comprar. A miña dona, que presenza a escena desde o marco da entrada, pon a puntilla á penosa escena coa súa lingua de prata: "O español pensa ben, pero tarde". Sempre ten un as para un tres, a tía. Pregúntome si Carlos Mazón non ten a ninguén que lle diga as cousas de igual maneira.

O presidente da Comunitat Valenciana, como eu coa compra e a contraria, leva un ano facendo funambulismo nunha corda moi estreita. Até agora tiña unha rede de seguridade que sostiñan Feijóo e outros do Partido Popular que, cegos na súa cruzada contra vento e marea contra o sanchismo, negábanse a recoñecer que o principal responsable da crise da DANA era o presidente da comunidade que ten transferidas as competencias -e por tanto os deberes- e que un ano antes da catástrofe eliminara a Unidade de Emerxencias, "porque, total, pá que?", debeu de pensar o exvocalista de Marengo.

Agora, un ano despois de enterrar a máis de 200 persoas -algunhas seguen desaparecidas, sepultadas polo barro quen sabe onde-, son os populares os que lle quitan a liña de vida a Mazón e déixano na corda frouxa. Abaixo non hai crocodilos nin petiscos, senón familias rotas e cidadáns indignados por ver como ese cadáver político segue entre os vivos outro Halloween máis, un ano despois da traxedia.

Mazón, despois da masaxe que lle brindaron os seus nun acto cheo de aplausos pola súa xestión que soaban á entrega do reloxo de ouro en agradecemento polos servizos prestados ao traballador que se xubila, someteuse ao escrutinio dos asistentes ao funeral de Estado polas vítimas da DANA, onde os apupos, os insultos e as muecas de desagrado parece que fixeron madeixa no político valenciano ao que ninguén convidara ao enterro e que, tras o sucedido, afirmou que necesitaba un tempo para reflexionar e que os seus cavilaciones faríaas públicas nunha rolda de prensa aínda pendente de data.

Non está nunca de máis facer un exercicio de introspección e autoanálisis, pero xa imos tarde. Vai tarde Mazón, que prepara a súa enésima coartada para explicar onde, con quen e que estaba a facer o día da DANA, cando a auga arrastraba os corpos dos seus veciños e votantes sen que isto fose motivo suficiente para que o barón popular levantásese do seu reservado do Ventorro e renunciase a outro pacharán, aínda que o seu teléfono, ao parecer, botase fume desde facía xa varias horas. Tamén vai tarde o PP, e en concreto Feijóo, que un ano despois levantan a saba e descobren que o finado xa cheira e que, polo civil ou o penal, o futuro de Mazón é o mesmo que o de Barberá ou Camps, outro que volve de ultratumba para asaltar o PP valenciano.

A maior vergoña do PP e Mazón é que Valencia perdeu un ano enteiro coa defensa dun presidente que se foi a pique nas mesmas augas nas que se afundían moitos veciños, obrigándoos a baixar ao mesmo lodo que retiraban da porta das súas casas e que arrasara coas súas vidas. Quen sabe cantos se poderían salvar se a alerta fose enviada antes das 20:11 horas daquel 29 de outubro reconstruído minuto a minuto por todo tipo de expertos, que seguen sen saber onde estaba Mazón durante boa parte dese día indeleble que ten moitos responsables a ambos os dous lados e que, nalgún momento, terán que render contas. Talvez estaba a comprar os tomates que a min esquecéronlleme.

De momento, un ano despois, o que toca agora é esperar a coñecer as conclusións ás que chegue Mazón na súa repousada meditación, propia dunha longa sobremesa, na soidade na que o deixaron os seus compañeiros de partido que tardaron 365 días en reterirarle ese pulmón de aceiro que, até agora, dáballe certo osíxeno. Porque xa sabemos que o español pensa ben, pero tarde.