O Mundial 2026, só para ricos?

Noutros tempos non tan afastados, o fútbol utilizábase polo Goberno para tapar temas conflitivos (aínda que, tendo a un ditador como gobernante, era bastante difícil). Aínda así, había xente que se “movía” para terminar coa ditadura. Cando os mércores TVE emitía un partido de fútbol, as persoas máis comprometidas politicamente sabían que o motivo era ter entretido ao persoal para que se esquecesen dos temas importantes.

De nacer Marx uns poucos anos despois, a súa famosa frase “a relixión é o opio do pobo” cambiaría a palabra relixión por fútbol. A relixión, aínda que volveu a renacer (non demasiado), o fútbol ocupou o seu lugar. Non debería ser algo malo, sinxelamente porque é un deporte brillante que chega ás afeccións tan intensamente que as fai vibrar; até consegue abstraerlas de todo coa paixón e a adicción que esperta. Claro que o fútbol deixou, en gran medida, de ser deporte para converter nun negocio moi lucrativo, non só para os xogadores, senón para os clubs e as organizacións: FIFA, UEFA e federacións… e até os trileiros que compran e venden partidos, que os hai. É un mundo non demasiado claro, onde a transparencia do que sucede, en demasiados casos, brilla pola súa ausencia.

O próximo ano celebrarase en Estados Unidos, Canadá e México o Mundial de Fútbol, para mellor gloria do presidente Donald Trump, grazas aos desexos do seu gran amigo Giovanni Infantino, presidente da FIFA, organismo que o promove. O presidente Infantino é un personaxe moi especial. Tivo a habilidade de ser presidente da FIFA e anteriormente secretario da UEFA. Non está mal. Algúns afirman que é un mago das finanzas: saca diñeiro (petróleo) de debaixo das pedras. Foi o gran hacedor do Mundial 2022 de Qatar (coñecido como o Mundial da vergoña), que tantas críticas espertou pola elección do país onde o diñeiro lles sobra, pero lles faltan en gran cantidade liberdade e dereitos humanos. A construción das infraestruturas custoulles a vida a 6.500 persoas, segundo datos dos países de orixe dos falecidos.

Ningún país abriu a boca, as seleccións participaron e, como é sabido, “o diñeiro pódeo e tápao todo”. O Mundial de Qatar, cun gran investimento do emirato, serviulle para lavar a cara do réxime. Non lles importou gastar unha millonada na organización: o diñeiro sóbralles e fáltalles humanidade. Ao presidente da FIFA, que estivo atendido a corpo de rei durante meses en Qatar, non lle importaron as queixas das organizacións que denunciaran a situación. Como a xogada lle saíu ben a Infantino, para o 2034 (20230 xogarase en España, Portugal e Marrocos) a sede elixida será Arabia Saudita, outro modelo de “democracia” e respecto dos dereitos humanos. Tampouco pasará nada: encantados de conseguir os petrodólares e mirar para outro lado.

Pero volvendo ao próximo ano, o Mundial do 2026, que será espectacular a priori —diso ocuparase Trump para que sexa o mellor até o momento—, xa xerou polémica cando se coñeceron os prezos das entradas. Preténdese que sexa un campionato só para ricos? Iso parece, tendo en conta os prezos que nun principio se anunciaron, só ao alcance de quen teñen moito diñeiro. Ante as críticas, a FIFA tivo que facer retoques: para a inauguración poden ir de 2.000 a 4.000 dólares, sen esquecer a revenda. Infantino afirma que poden baixar para as distintas fases (entre 120 e 265 dólares). O que está claro é que prezos alcanzables non é que sexan, tendo en conta que os afeccionados doutros países deben pagar o transporte, o hotel e a comida.

O Mundial do 2026 é un acontecemento cheo de incógnitas, diferenzas e críticas, sen prezos populares para os millóns de afeccionados que cren que o fútbol é un “deporte”, pero a realidade é que, para outros —os menos—, é o gran negocio. Aínda así, empregando a máxima do Imperio Romano, traducido a estes tempos, “pan e circo”, é no que se converteu o fútbol. Para iso, as televisións servirán a quen non poidan acudir a presencialo “en vivo e en directo”, pero non deixa de ser “pan e circo” para o pobo e o gran negocio para os seus dirixentes.