Mazón segue facendo de Mazón, a culpa é dos demais

A marcha do líder popular valenciano só constitúe gañar unha batalla; agora van a por a seguinte: que sente no banco e sexa xulgado.

Ao final, como era previsible, Carlos Mazón anunciaba, nunha comparecencia, que deixaba a presidencia da Generalitat Valenciana. Fíxoo por presión do seu partido, e a escusa da súa dimisión: non pode máis e non sente con forzas para continuar no cargo.

As súas palabras mostraban varias cousas: que utiliza o vello refrán “a mellor defensa é un ataque”, e así o fixo. O Goberno de España é culpable, non cumpriu. Ten Mazón memoria de pajarito. O segundo día da DANA, cando comparecía diante dos medios, dicía que daba "as grazas ao Goberno polo ben que se estaba comportando neses momentos”. Días despois, alguén lle debeu dar indicacións para que cambiase o seu discurso e empezase a botarlle as culpas ao Goberno de Pedro Sánchez; era a estratexia que lle trazaron.

Son as cousas de Mazón, que nesta ocasión volveu a facer o seu papel estelar: facer de Mazón, e o que iso significa —mentir, cambiar versións, culpar aos demais, entre eles os medios de comunicación—.

A frase “equivoqueime, pero non son unha mala persoa” tentaba xustificar o inxustificable, porque ese día, cos datos dos que dispuña, os actos da súa axenda institucional terían que haber transformado nun só: DANA, no seu máis amplo sentido. Quizais o número de falecidos sería moito menor. Pero iso marcaralle toda a súa vida. O que está a pasar seguro que o ten marcado, a el e á súa familia, que non ten nada que ver co Mazón presidente.

É humano que diga “que non podo máis”, porque ao final é un ser humano, e sobre a súa conciencia quedarán as 229 vítimas, que, por certo, en toda a súa intervención só nomeou unha soa vez, cando debería habelo feito en máis ocasións. Niso que chama un discurso institucional de dimisión, sobraban os ataques ao Goberno de España: non era o momento. Culpar aos demais é a maneira máis fácil de xustificar. A xente non é parva e sabe interpretar as súas palabras.

Mazón vaise, pero segue en funcións até a elección do novo presidente ou presidenta; no entanto, non dixo si continuará como deputado. Seguirao sendo para ser aforado no caso de que se lle impute, que parece que si. Desta maneira, a xuíza que leva o caso non pode interrogarlle. O que quere dicir que o seu caso pasaría ao Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade. O seu defensa impórtalle, e moito; percibiuse no seu discurso xustificativo en todo momento, no que a ambigüidade lle acompañou.

Mazón fixo de Mazón, e o relato estivo cheo de mentiras, as que se foron descubrindo ao longo deste ano, moitas das cales llas tivo que tragar, cambiándoas por outras versións. O presidente da comunidade vaise no medio da soidade da cúpula do PP de Xénova. Non sinalou sucesor, porque hai discrepancias co líder do seu partido. Quen gañará a batalla? De momento, quen perdeu é Mazón e os populares valencianos, que pensaron máis en clave electoral.

As familias dos falecidos e afectados foron constantes nas súas reclamacións. Non se apartaron da súa folla de ruta. A marcha do líder popular valenciano só constitúe gañar unha batalla; agora van a por a seguinte: que sente no banco e sexa xulgado.

Ao final, Mazón, abandonado polos seus, só soubo facer de Mazón. Dicía Martin Lutero que “vostede non é soamente responsable do que di, senón tamén do que non di”.