O tempo corre tan rápido que, sen apenas darnos conta, entramos xa na última semana da campaña das eleccións catalás que se celebrarán o vindeiro domingo día 12. Como é preceptivo, este luns era a última data para publicar as enquisas que se viñeron realizando. Varios diarios sacaron hoxe eses resultados que, porcentaxe arriba ou abaixo, todos coinciden en que ao PSC dáselle como gañador. A segunda praza, a maioría apuntan ao partido de Carles Puigdemont, aínda que moi axustado con ERC. O cuarto lugar, para o PPC que se prevé que aumente en 10 o número de deputados. Os Comúns baixan, o mesmo que a CUP e lixeiramente VOX, mentres que o partido da alcaldesa de Ripoll ten a posibilidade de entrar no Parlamento. Fálase da desaparición de Cidadáns.

Isto é o que dan as enquisas, claro que falta encher as urnas o domingo, facer o reconto e só entón coñeceranse os resultados reais. Todo o demais, até agora, son enquisas... Cousas máis raras víronse ao longo destes anos de democracia, así que hai que esperar.

Volvendo ás teorías das enquisas publicadas este luns, os números para formar goberno non cadran. Salvador Illa pode gañar, pero con quen formará goberno? Con ERC? Segundo os republicanos, non Vese Aragonés de vicepresidente tras ser presidente? Entrarán os Comúns? Están a desexalo, o malo é que non os queren. Con Junts, Puigdemont, xa manifestou a súa postura, que non é outra que a negativa. El ten un as na manga: se queda segundo, quererá ser investido a cambio do apoio do seu partido ao goberno de Pedro Sánchez. Aceptará Illa esta proposta?

Polo lado dos partidos independentistas, ERC, aínda que quede terceira - hai que velo aínda-, tragaranse os republicanos que o fuxido sexa presidente? Creo que non, aínda que ás veces, o que parece lóxico para o cidadán do montón, en política non o é. Os dous partidos non suman: para gobernar necesitan da CUP e dos Comúns Daranlles os seus votos? Parece que non. Así que, con este escenario baseado en enquisas, as cousas complícanse máis aínda se cabe. Que pode suceder? Ou un milagre que faga que as matemáticas cadren, ou sinxelamente que haxa que volver de novo ás urnas, situación que ninguén quere: nin os partidos nin a cidadanía.

A recta final de campaña vaise a imbuír máis aínda dos sentimentos, como estratexia para rabuñar votos. Cos datos sobre a mesa, os indecisos, ou os que teñen decidido que non pensan votar, van xogar un papel moi importante e clave para inclinar a balanza que está un pouco tola, como o tempo

Salvador Illa debe ser máis estratego. Ir de gañador non lle beneficia. Puigdemont, que puxo todos os recursos para gañarlle a Aragonés, debe tranquilizar, pois ten moito que perder, en primeiro lugar, a súa vaidade. En segundo lugar, que a pesar de aludir ao tema do seu “exilio”, hai moitos dos seus colegas ou seguidores que xa non llo cren, caso de Clara Ponsati. Así que, ben fixese en quedar en Bruxelas e esperar a amnistía. Xógallo todo a unha carta. O actual presidente Pere Aragonés, de ERC, tivo falta de iniciativa na seca - por certo, grazas á choiva, soluciónase de momento-. Non soubo reaccionar a tempo. A ACA tampouco lle axudou moito. Aragonès tampouco controlou os temas de educación e sanidade. Aínda que despois de Puigdemont e Torra, foi mellor presidente que eles dous e contribuíu a normalizar Catalunya, polo menos foi máis pragmático.

Respecto ao resto de formacións, os Comúns seguen baixando, A súa ambigüidade é manifesta e os seus apoios aos independentistas réstanlle entre os seus votantes. Por certo, Ada Colau, que o viu vir, estivo desaparecida até o momento. Ademais ha visto que Albiach pódelle facer sombra. É que nos Comúns de Colau, os amigos sempre ocupan cargos, como se non houbese máis persoal. O exemplo témolo en Eloy Badía, que foi nas listas ao Congreso dos Deputados e saíu elixido. É dicir, que é deputado en Madrid, e con todo nestas eleccións catalás é cabeza de lista por Xirona Por que, pregúntanse militantes? A resposta tena el mesmo e a propia Colau.

Xa queda menos para o domingo, pero iso non quere dicir que a campaña non suba de ton, que se o fará.