Na próxima sesión de investidura á que se presenta o señor Nuñez Feijóo como candidato da forza política máis votada con 137 escanos e a proposta do Rei e por tanto amparado pola actual Constitución, [e deixando aclarado este punto], o mencionado candidato se desdice e á vez contradise dunha forma, iso si, intelixente e sutil dentro dun galimatías legal, como manter durante dous anos á fronte do goberno co único fin de salvar as súas ambicións políticas, doutra banda moi lexítimas, pero á vez excesivamente evidentes para un electorado que se dá conta diso e co risco que supón de face a unhas eleccións anticipadas, ou non, en relación coas súas futuras posibilidades de ser presidente.

Os distintos pactos e mecanismos que utilizou o Partido Popular nalgunhas autonomías como Estremadura cambian de estratexia cando se trata de pactar o goberno da nación e tendendo a man neste último caso a Junts, pero cuestionando por facer o mesmo ao PSOE e sumar a iso outras forzas minoritarias. O señor Feijóo está a dilatar os tempos que a lei e a Constitución permítelle, pero á vez está a xogar todo a unha soa carta, consciente no seu foro interno de que é así e de que a señora Ayuso vénlle pisandos os talóns.

Mariano Rajoy non se presentou á investidura no seu momento, pero el xa fora presidente do goberno e este non é o caso do señor Feijóo. Temos un prazo de dous meses desde o momento en que a investidura do candidato do PP poida resultar errada. A partir de aí correrá o calendario para que o candidato do PSOE Pedro Sánchez poida formalizar un goberno cativo das formacións minoritarias e dunha oposición fortalecida sen a cal non poderá aprobar determinadas leis sen unha mayoria reforzada. España será unha democracia plena o día que ambas as formacións cheguen a pactos de estado ou mesmo gobernos de coalición, incluíndo a unha muller na presidencia.

Catro deputados de Junts condicionan a vida política do país e a de dúas formacións que se lles supón sentido de estado e que só souberon mentir durante a campaña electoral, cunha falta de pedagoxía total e que, por certo, o electorado pídelles a berros. O Partido Popular é a primeira formación no Congreso e cunha maioría absoluta no Senado, pero temos un sistema político proporcional, non maioritario, e por tanto é tan lexítima a formación dun goberno do Partido Popular como a opción dun goberno socialista e as dúas amparadas baixo o art. 99 da Constitución.

Outra cousa moi distinta é que un dos dous non tivese os apoios necesarios para gobernar, como así parece que é. Sirva de exemplo a Gerigonza en Portugal entre os anos 2015 ao 2019, a pesar de que naquel momento o bloque de esquerdas no país veciño negouse a sacar adiante os orzamentos, convocouse por parte de Antonio Costa, Presidente da República, eleccións anticipadas e sacando os socialistas portugueses maioría absoluta.