O delincuente confeso do Reino de España

Adóitase dicir que o mundo é un teatro. Como tal, hai bos, malos, regulares e peores actores que participan na gran obra que é a vida. Para que haxa obras, ten que haber espectadores que, sentados nos seus asentos, miren con atención a interpretación do que nese momento represéntase. Cando se é bo actor e honesto, a obra chega ao público. Os malos actores, que ademais amenten, por moito que disimulen, ao final vese por onde van.

Estes días está a celebrarse, en varias sesións, o xuízo contra o fiscal xeral do Estado, Álvaro García Ortiz, por presuntamente filtrar o correo do avogado da parella da presidenta da Comunidade de Madrid, Isabel Díaz Ayuso, sobre un posible acordo coa fiscalía se o seu cliente recoñecía os delitos fiscais dos que se lle acusaba. Si era así, o seu defendido podería evitar ir a prisión. Ese correo filtrouse a determinados medios. A partir de aí, empezou a guerra de acusacións contra o fiscal xeral, que por primeira vez senta na cadeira dos acusados.

Como era de esperar, a presidenta madrileña e parella do defraudador enseguida puxo o berro no ceo, desvirtuando a situación. Para ela, era unha persecución política a un “cidadán” normal, sen querer recoñecer que ese cidadán defraudara a Facenda, e que, como calquera outro, debía render contas ante a xustiza. Desviar a atención era o obxectivo da súa man dereita, Miguel Ángel Rodríguez, un mestre en estratexia de manipulación, o que move os fíos ao redor dela.

Este martes, a comparecencia do defraudador, González Amador, diante das súas señorías, foi un verdadeiro esperpento, unha mala imitación do mestre do esperpento, Ramón María do Val-Inclán. A parella de Díaz Ayuso, cunha imaxe máis chulesca e prepotente do que cabería, fíxose a vítima dicindo que lle arruinou a vida o fiscal xeral, que desde entón se converteu no “delincuente confeso do Reino de España”, e que o perdeu todo. Todo, creo que non; a vergoña si, o mesmo que a verdade. O fiscal García Ortiz, que se atopaba na sala, foi obxecto de miradas e señalamientos do declarante. O que tentou facer é darlle a volta para non recoñecer que defraudara, sinxelamente así, e que non era outra cousa. Dicía Cicerón que “como nada é máis fermoso que coñecer a verdade, nada é máis vergoñoso que aprobar a mentira e tomala por verdade”.

Miguel Ángel Rodríguez, o autor da filtración a determinados medios, mestre da desvergoña, ás preguntas dos avogados sobre si podía xustificar que fora o fiscal xeral o autor da filtración do correo, afirmou que non, que non era notario, pero que levaba moitos anos e que iso fora unha “dedución lóxica”. No seu caso non ten nada de lóxica, porque as premisas das que parte non son verdadeiras, o que significa que a conclusión será falsa. Esta situación pódeselle volver en contra a Miguel Ángel Rodríguez, que sempre está a actuar no gume da navalla con estratexias que rozan o indigno. Acusa a determinados medios de esquerdistas e se jacta de facer ben o seu traballo, como a famosa frase “gústame a froita”, que tanto utiliza a súa presidenta. A súa declaración deixou de manifesto que amente deliberadamente: utiliza recursos públicos para un “cidadán do montón” que, casualmente, é a parella da presidenta madrileña, á que vende como a vítima dunha cazaría política. Di un proverbio que “a testemuña falsa non quedará sen castigo, e o que fala mentiras non escapará”.

Aínda quedan algunhas comparecencias máis de persoas implicadas, entre elas varios xornalistas que dixeron en máis dunha ocasión que o documento filtrado non lles chegou do fiscal xeral. Pero iso parece que non serve. Haberá que esperar como van transcorrendo as declaracións e a sentenza dun tribunal que, se se atende ás probas, absolverá a García Ortiz, porque probas non hai.