O problema de España é Madrid e Barcelona

 

 

 

O centralismo histórico de Madrid, onde os seus líderes interpretan unha España homoxénea, politicamente e culturalmente falando e o nacionalismo exacerbado de Barcelona, degeneró nunha polaridad entre estas dúas cidades, que a contaminado de forma errónea ao resto de España, ignorando desta maneira as peculiaridades lingüistas e culturais do resto das comunidades autónomas. 

 

Si, digo ben, inclúo a Cataluña, esta sempre se beneficiou dos distintos gobernos e réximes, con concesións constantes por parte do estado. A desaparición dos antigos gobernos civís, así como entre outras concesións, do servizo militar obrigatorio, no Pacto do Majestic do ano 1996, entre Jordi Pujol e José María Aznar, nunca se traduciu en beneficios de desenvolvemento económico para o resto das autonomías. O centralismo crecente e compartido entre Madrid e Barcelona acrecentou  o nivel de despoboamento que se reflicte na España baleirada, coas desgraciadas consecuencias que xa todos coñecemos, queimar no que vai de ano ao redor das 382.000 hectáreas, segundo o Sistema de Información Europeo de Incendios Forestais (EFFIS). Doutra banda o crear a Comunidade Autónoma de Madrid foi un erro, cando tiña que ter un status especial como capital de estado, pero nunca como autonomía. 

 

O victimismo de Cataluña a día de hoxe, só enténdese polo interese dunha elite económica e pola ansia desta de ser un estado, que satisfaga o seu status, pero non o do resto dos cataláns, que en moitos casos, aínda querendo ser independentes, sería unha ambición política, por suposto, pero posiblemente unha ambición moi distinta á da burguesía catalá e abrigo a de Barcelona. Elites que no seu día pivotaban contorna ás desparecidas siglas de Converxencia i Uniu. 

 

Segundo o último barómetro do Centre d,Estudis d,Opinió da Generalitat (CEO), o CIS catalán, o 54% dos cataláns estarían en contra da independencia (ano 2024), esta porcentaxe posiblemente sería moi distinto naquela parte da burguesía catalá que está máis ideologizada. No caso de Madrid, está claro que a independencia, non a necesitan reclamar, se non, que xa a ten desde sempre como capital de estado e cun centralismo reforzado, ao considerar esta provincia como autonomía, xerando desta maneira novos organismos públicos.

 

 A Comunidade de Madrid supón o 20% do PIB nacional, sendo o motor económico e de creación de emprego a nivel nacional e por tanto aplicando os seus gobernantes, políticas liberais e rebaixa de impostos, aínda podendo defender algo estas posicións, sería unha realidade socioeconómica circunscrita a este territorio, pero non a unha maioría das comunidades autónomas cuxa realidade e PIB é moi distinto, sen poder gozar dos beneficios que supón o ser capital de estado, aínda que tamén iso ten os seus inconvenientes. 

 

Seguiremos cunha bicefalia que se ha cronificado, esperando tempos políticos non tan polarizados, que amortigüen en certa medida o centralismo de ambas as cidades.