"Teño unha certa sensación da inutilidade de calquera esforzo por tratar de centrar o debate no medio da confusión mediática e política que parece chegar ao seu fin e conseguido os seus obxectivos" (J.A.MARTIN PALLIN)

A división do movemento feminista, do que xa demos conta nestas mesmas páxinas, que se fixo evidente nas rúas de moitas cidades de España e Galicia o pasado día 8 -Día Internacional da Muller Traballadora- tivo o seu adianto previo no Parlamento español cando o partido maioritario no goberno (#PSOE) presentou unilateralmente unha emenda de reforma contra a lei defendida polo seu socio (UP) -coñecida popularmente como a lei do "só si é si"- Se mire como se mire estamos diante dun DESPROPÓSITO POLÍTICO do que os dous partidos (#PSOE e UP) son responsables. Un despropósito político que pon en evidencia como estamos diante de novas esquerdas que non maduran e de vellas que envellecen mal.

Novas esquerdas (UP) que non maduran porque non parecen terminar de entender e aceptar que na política a correlación de forzas marca os ritmos e os logros. Que en política non basta con ter a razón senón que se precisa da maioría política e social para conseguir o que se procura, que se trata tanto de vencer como de convencer. Máis aínda, empeñar en seguir unha liña na que non contas con esas maiorías lévache inevitablemente á derrota e, con seguridade, ao suicidio político. Persoalmente, penso que a Ministra de Igualdade, a señora Irene Montero, ten razón no que defende -pór ao consentimento no centro e o foco no agresor non na vítima- pero penso tamén que perde esa razón cando pon a continuidade do seu goberno en risco enfrontar ao seu socio, que é o socio maioritario. Un socio (señora Lucía Muñoz) que en materia de igualdade de xénero en nada parécese ás dereitas españolas e aí están as leis aprobadas até agora. Sería máis intelixente, con maiores réditos políticos e non poría en perigo o goberno de coalición, dar un paso atrás e esperar tempos mellores. Con seguridade que a cidadanía llo agradecería. Velaí que considere que con estas posturas políticas as novas esquerdas demostran que non están maduras, porque este Goberno español de quenda (#PSOE/UP), con presidencia socialdemócrata (#PSOE), está a facer moitas cousas ben e non poucas delas grazas á presenza de Unidas Podemos (UP) polo que polo en risco desde dentro é unha absoluta irresponsabilidade. Ao mesmo tempo, con actuacións como estas, pon en evidencia que caeron nalgún dos vellos vicios que tanto criticaron no seu día como, por caso, o "partidismo atroz" que tenta apropiar dos movementos sociais -a imaxe das ministras do PSOE e de UP guerreando por copar a foto de portada na manifestación foi moi significativa-.

Vellas esquerdas (#PSOE) que envellecen mal porque de entrada resulta evidente que neste caso "non xogaron limpo" co seu socio de goberno con trucos de tahúres da vella política, como tentar dividir ao contrario, o que sen dúbidas lesiona a necesaria confianza mutua, máis cando parecía que non é a primeira vez que o fan. Porque, digan o que digan neste partido, apoiar nas dereitas (#PP, Cs, JxCat, PNV) para infligir unha derrota política ao seu socio de goberno non parece edificante: non poderán evitar a foto da xornada que deixa en mal lugar a súa imaxe de partido de esquerdas e aconfesional. Envellecen mal porque dan constantes mostras de que non son quen de sintonizar adecuadamente coas mocidades dos pobos de España. Porque declaracións como as da ministra de Defensa, a señora Margarita Robles, e da señora Carme Calvo, presidenta da Comisión de Igualdade no Congreso de Deputados, son dun enorme rancio político -tal que deixa en mal lugar a súa condición de socialdemócratas- ao apuntar as diferenzas xeneracional como xustificación dunha posición contraria á dos seus socios e socias nun problema que é intergeneracional. Porque coa súa decisión profundan aínda máis na división do movemento feminista, o que nin ás mulleres nin ás esquerdas favorécelle. Porque o presidente de Goberno, señor Pedro Sánchez (#PSOE), co seu apoio á modificación dunha lei sen o consenso do Ministerio que a elaborou e presentou, decisión que non é a propia dun estadista, fai que o señor Núñez Feijóo estea hoxe máis preto da Moncloa que onte a pesar do seu lamentable papel como xefe da oposición.

Ambas as forzas veñen de darlle argumentos a aqueles que apuntan á xenética incapacidade das esquerdas para entender cando estaban a demostrar que ese vaticinio non sempre se cumpre para ben das maiorías. Por outra banda, tamén convén subliñar, contra os que utilizan ese argumento, que en todos os estados europeos onde hai gobernos de coalición non son raros, nin excepcionais, os casos como este de choques entre socios.