Todos os días temos evidencias de que a grand recesión económica, que veu a continuación das crises financeiras (2008) e que, como repetimos en leste e noutros medios, foi consecuencia das políticas adoptadas logo desta, non veu soa senón acompañada dun indiscutible pero crecente involución democrática dun réxime xa de seu moi deficitario democraticamente. Un continuo retroceso tanto en dereitos e liberdades fundamentais como no propio estado social e de dereito (Art. 1 da Constitución Española).

Si como sinalaba as probas son continuas e diarias, tamén compre subliñar que teñen como epicentro o aparello do estado que, mentres tanto, non está só, senón que conta co apoio de relevantes medios de comunicación e opinión así como dos grandes capitais situados maiormente no chamado IBEX35 a quen financia aqueles.

Unha das probas máis significativas é a de que, ao día de hoxe, e cando xa pasaron máis de catro décadas da morte do cruel ditador, Francisco Franco, que tantos e tan terribles crimes perpetrou contra os pobos de España, as resistencias para condenar a criminal ditadura franquista seguen sendo tales que a necesaria condena pública e institucional aínda non se produciu como fora esperado e desexado. O mesmo sucede coa restauración da memoria histórica e os dereitos dos miles e miles de cidadáns españois asasinados, torturados e/ou perseguidos pola criminal ditadura e as súas secuaces. Seguramente que España sexa, xunto con Cambodia e Myanmar, o único estado do mundo no que non se produciu tal condena. Son continuas, á vez que sanguentas, as probas como por caso que o actual Ministerio de Defensa (D. Cospedal) veña de subvencionar a unha asociación de militares franquistas (!). Que dicir de que decenas de herdeiros do ditador manteñan títulos nobiliarios que no seu día foran concedidos polo mesmo? Como explicar que aínda sigan perdidos polas cunetas e outros lugares os cadáveres sen identificar de miles e miles de cidadáns demócratas cruelmente asasinados polos secuaces da ditadura? Por que ao longo do territorio español aínda se manteñen en pé incontables monumentos que exaltan a mesma? E así mos podería seguir para oprobio da democracia española e burla da maioría dos cidadáns Cabe pensar, por caso, que o actual goberno alemán (que é de dereitas) financiara a unha asociación de militares nazis? Ou que o goberno italiano houbese mantido os títulos nobiliarios de familiares de Mussolini? Ou que Alemaña e Italia esquecéronse das vítimas do nazismo alemán e o fascismo italiano?

Non menos significativa resulta a persistencia dun sistema xudicial onde as forzas conservadoras e retrógradas, en realidade franquistas, son maioría. Por unha banda, e de maneira moi destacada, a Fiscalía Xeral, cuxo titular é nomeado polo goberno de quenda (“o Fiscal Xeral do Estado será nomeado polo Rey, a proposta do Goberno, oído o Consello Xeral do Poder Xudicial” Art. 124 da C.E.), móstrase na práctica como o brazo armado xudicial do partido que goberna (PP) actuando case exclusivamente ao seu mandato e no seu interese partidario –velaí, por caso, as formas e o fondo da dura persecución a que ten sometidos aos políticos independentistas cataláns no que non é máis que unha clara proba desa subordinación ao poder político que contrasta co seu benevolente actuación cos responsables da corrupción política-. Ao mesmo tempo tanto o Tribunal Supremo –cuxos membros son elixidos polo Consello Xeral do Poder Xudicial quen á súa vez son elixidos polo Congreso e o Senado ( Art. 122 da Constitución Española) polo que, como demostran os feitos, non pasa de ser un reflexo da composición política partidaria das Cámaras-, como o Tribunal Constitucional –cun sistema de eleccións dos seus membros moi parecido ao do Tribunal Supremo- dan excesivas probas nas súas decisións de estar ao servizo do bipartidismo sistémico (PP e PSOE), como por caso podemos ver na súa actuación para as vítimas do franquismo, na súa oposición a calquera reforma constitucional por moi tímida que sexa, no seu antagonismo belixerante coas forzas políticas antisistémicas que reclaman unha reforma do estado, etc.

O mesmo sucede con outras instancias xudiciais menores quen emite continuos fallos xudiciais que feren calquera mínima conciencia democrática polo desigual trato que reciben as diferentes familias políticas e sociais, os mesmos cidadáns segundo o seu nivel de riqueza. Así, por caso, vemos que mentres actos delituosos e antidemocráticos de grupos franquistas –como ataques violentos a organizacións e dirixentes políticas demócratas- reciben un trato xudicial benevolente ao tempo dáse as costas das vítimas do terror franquista procedendo, por caso, ao arquivo xudicial da maioría das investigacións sobre os crimes da ditadura ou se procede a apertura de expedientes con fortes sancións por faltas menores, chegando mesmo a perseguir, baixo o paraugas de leis regresivas como a “lei mordaza”, as artísticas e as actividades culturais e lúdicas polas súas expresións e manifestacións críticas cos poder e a orde establecidos. Actuacións e medidas que, demasiadas veces, lembran os tristemente soados TOP do franquismo. Que diferencia, por caso, entre a xudicatura española e a da maioría das democracias europeas consolidadas: “as veces teño a amarga sensación, como xuíz, de que as leis son teas de arañas que collen as pobres moscas e deixan pasar as avispas e os abellóns” (Joaquim Bosch, portavoz de Xuíces pola Democracia). “Hai unha verdadeira vontade política de NON arranxar os problemas da xustiza, algo intencionado” (J. B.). Entre as numerosas probas desta dependencia política da xustiza española están, por caso, os frecuentes casos de cambio de xuíces que tratan de investigar os crimes franquistas ou a corrupción do Partido Popular (PP) quen finaliza sendo substituídos por outros que, inmediatamente, proceden ao arquivo das denuncias e os expedientes.

Unha regresión democrática que tamén se reflicte no tratamento xa non só xudicial senón tamén político, mediatice e mesmo cidadán a temas tan graves para a democracia como a devandita corrupción. Aínda que nos últimos días estamos a asistir a unha destacable ofensiva xudicial contra a corrupción sistémica, como reflicten as investigacións sobre o PP de Valencia e Madrid –auténticas tramas de corrupción con políticos e empresarios carentes do máis mínimo escrúpulo democrático-, a extensión e fondura da trama de corrupción e malversación de fondos públicos orquestrada polo Partido Popular (PP) en toda España –como a antiga Converxencia (CiU) en Catalunya- debera ser suficiente para que os poderes xudiciais ilegalizasen a tales partidos (PP e CiU), á vez que os cidadáns mostraran a súa clara repulsa, como por caso pasou en Italia cando o proceso chamado Tangentópolis. Algo que non sucede nin sucederá. Como explicar, por caso, que un partido que se alimenta da corrupción, como o Partido Popular, poida seguir sendo o partido mais votado de España, xa non digamos de Galicia? Como explicar os resultados electorais de CiU agora JxSi?

Regresión democrática que, utilizando como arma tanto a propia Constitución Española como as políticas de duro axuste fiscal e aproveitando o impacto político e mediatización da crise catalá, o goberno actual (PP) co apoio dos outros partidos sistémicos (PSOE e Cs) estende ao estado das autonomías e a propia autonomía das entidades locais. A brutal aplicación polo goberno español (PP) do artigo 155 a Generalitat de Catalunya, para o que contou co apoio do PSOE e Cs, supuxo a práctica desaparición da autonomía catalán á vez que un “aviso a navegantes” –moi especialmente aos nacionalistas vascos- de que o deficitario estado español das autonomías está agora no foco dos partidos sistémicos e as forzas sociais que os apoian. Unha aplicación que, no plano ideolóxico, veu acompañada dun fortísimo despregamento mediatice, na defensa e enaltecemento do españolismo máis rancio e retrógrado como proba aquilo de “a por eles”: España, unha grande e libre. Actuacións que, para maior enxunlla, contaron co decidido e moi visible apoio de destacados líderes rexionais do PSOE, outrora partido federalista. Antes da aplicación do artigo 155, xa o Ministerio de Facenda apoiándose na Lei Orgánica 2/2012 do 27 de abril de Estabilidade Orzamentaria e Sustentabilidade financeira obrigara as Comunidades Autónomas e aplicar o criterio de teito do gasto pero dunha maneira máis ríxida e dura que a propia Administración Central. Ataque directo ao estado das autonomías que continuou coa lei 27/2013 de Racionalización e sustentabilidade da Administracións Local ( LRSAL) –tamén chamada Lei Montoro- que supuxo tanto un recorte competencial sen precedentes dos concellos que afecta negativamente os servizos como un ataque a autonomía municipal, en definitiva ao sistema democrático. Para máis enxunlla o goberno español (PP), co beneplácito do Ministerio de Facenda ( C. Montoro), utiliza ambas as leis dunha maneira absolutamente arbitraria e partidista como proba da distinta vara de medir segundo trátense de administracións gobernados polo Partido Popular ou polos partidos emerxentes: velaí o caso de Madrid e o distinto comportamento do Ministerio de Facenda segundo trátese da Comunidade (PP) ou o Concello (Agora Madrid) a pesar de presentar este unha mellor xestión dos recursos públicos.

E así poderiamos seguir relatando os repetidos e numerosos feitos políticos que poñen en evidencia como en España, por tanto en Galicia, estamos inmersos nunha profunda e moi preocupante involución democrática. Unha regresión democrática na que, se non sorprende o apoio da Xefatura do Estado, si sorprende que un partido de indiscutible tradición democrática como o PSOE teña a súa cota de responsabilidade e non pequena. Unha conxuntura que se ve favorecida por que, a pesar da corrupción, segue gobernando –como partido maioritario- o Partido Popular (PP), o partido máis corrupto de Europa. Un partido que, repito unha vez máis, nunha democracia consolidada estaría disolto por mandato xudicial e repulsa social.