Suprema de merluzo

Non sei a que merluzo se lle ocorrería a idea de levar a presentación da que definiu o President da Generalitat como a lei Suprema do país a un teatro público, aínda que a este se lle bautizase co rimbombante nome de Nacional de Catalunya. Todos os teatros cataláns, ao meu entender, son tamén nacionais por moi pequenos que estes sexan e teñan o seu asento no lugar máis remoto da nosa xeografía.

E escríboo así de claro porque un texto desa natureza só ten un escenario posible: o Parlament de Catalunya. E un público claramente definido: os Deputados dese Parlament. Denigrar a lei de leis non só é un atropelo ás ideas dos cataláns independentistas, senón tamén, das dos que non o son, ou das que nos sentimos tan cataláns coma españois. Esa lei, por ese procedemento, nin é lei, nin é Suprema, nin merece ningún respecto cidadán, porque unha Democracia non se fundamenta encima dun escenario teatral por moi institucional que este sexa, senón no debate parlamentario e no respecto á legalidade.

Non é pois de estrañar, que por esa desafortunada escenificación, os defensores da España Constitucional fixesen nos primeiros informativos da mañá do día seguinte, coña coral do marco elixido e sobre todo chufla ferinte do ton apocalíptico empregado polos actores que interpretaron semellante parodia. E como di a copla: Lo que te rondaré morena.

Así que, por ser breves e concisos: o que tragamos onte en directo ou a través da televisión do Govern chamada TV3, é o que se coñece na xerga gastronómica como unha "Suprema de merluzo" servida en xenuína louza artesá de Calaf de 1911.

Que nos aproveite.