Recomendaba aos novos dirixentes do PSOE no meu anterior artigo a lectura sosegada e en comisión do "maldito papel" podemita que exhibiu no Congreso dos Deputados o novo secretario de Organización, o valenciano José Luis Ábalos no pasado debate de investidura. Facíao co ánimo de que os compromisarios con carné socialista puidesen coñecer, en plenitude, cal era idea política e estratéxica que, do seu partido, teñen Pablo Iglesias e os seus.

Naturalmente, facendo uso do seu lexítimo dereito, non me fixeron nin maldito caso. Supoño que porque "agora non toca" falar mal da formación morada, xa que a estratexia cesarista do novo líder da rúa Ferraz aconsella "andarse con tento" nese asunto, xa que pode espantar "os inxenuos" dirixentes da "outra esquerda", cos que ao parecer hai que darse o abrazo do oso nun futuro non moi afastado.

Nós, que somos persistentes, deixamos "o maldito papel" colgado na rede, para que o transcorrer do tempo nos diga en que quedan as virtudes duns e doutros na moi complicada política española. De momento, a nosa atención está posta na manobra que o propio Ábalos ten preparada contra o seu compañeiro Ximo Puig, presidente da Comunidade Valenciana, ao que quere 'descabellar' xa ao primeiro intento, expulsándoo da cadeira do PSOE nun territorio no que os socialistas non tocaban poder desde hai bastantes anos. A sega será con sangue e rápida, porque lles espera ao virar a esquina o aragonés Lambán, o asturiano Javier Fernández en Asturias e ata en clave municipal, o alcalde galego Abel Caballero.

Seiscentos delegados con carné tomaron o poder no PSOE e queren convencernos co reclamo de "somos a esquerda" de que o novo PSOE que renace das súas cinzas vai salvarnos de todas as desgrazas que temos encima e sobre todo "vai arranxar" o mal chamado 'asunto catalán'; e de paso "enganar" a Podemos, para que lles deixe recuperar os dous millóns de votos que o PSOE perdeu co anterior secretario xeral en cantas eleccións se presentou. Pero ese secretario xeral non era un socialista chamado Pedro Sánchez?

Non é o mesmo, que mo cambiaron estes cabritos do aparello, dicían os seus fervorosos seguidores, como a ex esposa de Pepe Borrell, a tamén renovada Cristina Narbona con máis lustros de carné e de cargos que o mesmísimo secretario xeral. Ou a eterna Margarita Robles, que sen carné de militante fará de portavoz de todos os que o teñen, que, polo que se ve, tampouco serven para defender as novas ideas socialistas no Congreso.

Por certo, Vds. saben por que esta xuíza en excedencia non ten carné, nin o tivo cando exerceu de viceministra en Interior? Pois moi sinxelo: porque non quere perder o seu posto na carreira xudicial, que para ela, como para tantos outros da súa catadura, é unha porta xiratoria para seguir chegando a final de mes. Como calquera dos que inxenuamente reivindicaban unha España mellor no xa moi afastado e máis que manoseado 15-M.

O do PSC déixoo para outro día. Onte vin un Miquel Iceta exultante e non quero amargarlle o luns. Acompañábao o alcalde da miña aldea, Carlos Ruiz, coa mochila de Inipro ás súas costas. Xa saben, a que está a investigar un Xuíz de Tarragona e a Garda Civil. Vaia bomba de reloxería lle meteron a Pedro Sánchez na súa executiva! Non me estrañaría nada que o personaxe saíse pitando para Madrid calquera día ou cara a un escano parlamentario que lle outorgue a posibilidade de aforarse, para así salvarse da queima ou gañar tempo para que a lei pase no bico dos pés como xa fixo no caso Pretoria, e deixar aos seus como únicos responsables do maior escándalo que unha empresa privada --salvo as da familia Pujol-- protagonizou en territorio autonómico.

A partir de agora, só queda esperar, felicitar aos gañadores e mirar co outro ollo aos nosos veciños os franceses, que tamén acaban de votar deixando aos partidos tradicionais na mínima expresión parlamentaria, tras inventarse un candidato tipo Suárez e un grupo parlamentario cunha super maioría de moi diverso signo ideolóxico como xa o era a UCD, que nos asoma ao precipicio dunha nova Europa sen partidos e con socialistas afundidos e comunistas desaparecidos.

Só falta que a socialdemocracia alemá se perda polo camiño, para que todos nos preguntemos: Quo Vadis Europa?