A Canle de Isabel II e a municipalización da auga

Madrid é hoxe un campo de batalla xudicial, onde a Garda Civil aparece polas empresas máis respectadas inesperadamente e pide papeis delicados, que os xestores nunca pensaron que ían ter que sacar á luz e que agora comprometen a nomes moi coñecidos. "Sácaa" vén a conto pola podremia política que corrompeu masivamente a estrutura económica e empresarial deste país e que afecta, sobre todo, ao poder político. Ante semellante avalancha, un sospeita que se nos mesturaron nas diferentes causas que se abren ou se están seguindo 'churras con merinas'.

Para que me entendan, na lea están tamén incluídos xuíces que deixaron a toga e se foron gañar diñeiro a un despacho público de relumbrón e que, ao cesalos iradamente, o partido que os seduciu para dar o paso volveron á xudicatura cun "entusiasmo" sospeitoso para dar 'caña' a ese mesmo partido que os cesou nas costas dos seus dirixentes corruptos cunha virulencia encomiable. Ou tamén fiscais, que segundo parece, ocupan cargos moi relevantes, porque "presuntamente" sabían que se lles ía a nomear para retardar, desde o seu posto de vixía ideolóxico, a sangría de detencións e investigacións que lle viñan encima. E, como non! Tamén algún podemita impresentable e caradura que, cando lle volven a preguntar unha vez máis, polo que pasa en Venezuela lánzase á xugular da xornalista, acusando ao medio que representa de ex golpista sen que a moza colega o poña no seu sitio de 'palanganero de ditadores bananeros' que hoxe mesmo, mira ti por onde, tamén se soubo que pagou a campaña de Trump sen que se lle descompuxese o rostro. Pero non era o imperio 'yankee' para Chaves e Maduro, Belcebú en persoa, que cheiraba a sulfuro e a non sei cantas cousas máis, querido Juan Carlos Monedero?

Así as cousas, o da Canle de Isabel II, ou sexa: a empresa pública que xestiona a auga en Madrid, vai servir a todos, para dúas cousas. Unha, para deter aos corruptos que a xestionaban no seu propio beneficio e celebralo de forma entusiasta, e dúas, para que Ada Colau, o alcalde parvo de Terrassa, e todos aqueles concelleiros, iniciativos e comúns, que bendín tan alegremente a xestión pública deste ben tan escaso, se paren a pensar e reflexionen sobre o que lles vai a pasar se seguen polo camiño que emprenderon de que só "o público é bo" niso da xestión do líquido elemento. A auga é de todos, gran verdade, e por tanto "non só dos políticos derrochadores e corruptos".

E por se nos lles queda claro o tema, que miren 'o pufo millonario' que deixaron na ATLL cando a xestión era só pública, despois mal privatizada por Converxencia, os xestores de Iniciativa que case arruínan o negocio e agora van de "profetas da auga" porque a alcaldesa os colocou en postos relevantes cobrando soldos moi xenerosos. Ollo cos populismos de conveniencia, que non son máis que un "quítate ti para que eu poida poñer aos meus amigos e correspondentes", que diría o Ansón da Real Academia. Paniagudos.

Propiedade pública si, pero xestión privada tamén. A primeira permanece sempre, mentres que ao politico que nos representa césaselle coas urnas. E á segunda, se a súa xestión é deficiente ou fraudulenta rescíndeselle o contrato e cámbiase de provedor aplicando criterios estritamente profesionais e obxectivos. Eficacia ao máximo e corrupción cero patatero, se se cumpre a lei. Por iso, o da Canle de Isabel II é un gran exemplo do que tomar nota xa que mesmo vai conseguir o que parecía practicamente imposible: acabar coa carreira política de Esperanza Aguirre, que xa toca.

Outrosí final: E como é posible que aos xuíces deste pais non se lles caia a cara de vergoña ao ver que ningún dos membros da familia Pujol non entrase aínda no cárcere, ou polo menos, visitase por unha 'soa' noite os calabozos do cuartel da Garda Civil en Tres Cantos? Que país tan estraño!